اختصاصی: چرا اینتل دست از سر گرافیک مجتمع بر نمی دارد؟

شرکت Intel و AMD هر دو در پردازنده های خود از پردازنده گرافیکی مجتمع استفاده می کنند. با این وجود AMD تنها در مدل هایی محدود، تحت عنوان APU اقدام به تولید پردازنده هایی می کند که به طور همزمان از گرافیک داخلی و پردازشگر CPU برخوردار هستند. تمامی پردازنده های کلاس سرور مانند EPYC، کلاس سرور میانی مانند Ryzen و کلاس دسکتاپ سطح بالا نظیر Threadripper فاقد پردازنده گرافیکی داخلی بوده و این در حالی است که رقیب آن یعنی اینتل، تقریبا تمامی مدل های موجود (به جز مدل های سطح بالای سرور) را با گرافیک داخلی همراه می کند.

گرافیک داخلی پردازنده های اینتل را با نام Integrate Graphic Processor یا اصطلاحا به اختصار IGP می شناسیم؛ Intel برای نخستین بار در سال 2010 اقدام به تولید پردازنده هایی کرد که درون آنها از گرافیک داخلی استفاده شده بود. معماری Nehalem با گرافیک داخلی Intel HD، دارای 12 واحد اجرایی بود که به خوبی از پس وظایف دسکتاپ بر می آمد. پس از آن، در سال 2011 مدل های بیشتری از پردازنده های “پنتیوم” و “سلرون” با این ویژگی و 6 واحد اجرایی، راهی بازارهای جهانی شدند. سپس در حد فاصل اپریل 2012 تا سپتامبر همان سال، مدل های Ivy Bridge و Haswell با مدل هایی نظیر HD 4000 و HD2500 راهی بازار شده و این خود نقطه عطفی در تولید لپ تاپ هایی بود که از 2 کارت گرافیک استفاده می کردند.

بخش اجرای دسکتاپ و برنامه های سبک را بر عهده گرافیک های IGP قرار داده و بازی و یا برنامه های سنگین تر با گرافیک های مجزا رندر می شدند. از سوی دیگر در کامپیوترهای دسکتاپ نیز بسیاری از کاربران که نیازی به یک کارت گرافیک توانمند و مجزا نداشتند، با صرفه جویی در هزینه های خود، از گرافیک داخلی CPUهای اینتل استفاده کردند. امروزه گرافیک های مجتمع اینتل موفق به پیمایش راه سنگین تجربه و فناوری شده و موارد استفاده آنها از گوشی های هوشمند، تبلت، لپ تاپ و مینی کامپیوترها گرفته تا کامپیوترهای سرور، ادامه دارد.

این شرکت حتی گرافیک مجتمع را به درون CPUهای Xeon خود نیز برده است. به عنوان مثال می توان به گرافیک های مجتمع Iris Pro Graphics P6300 اشاره کرد که در سال 2015 درون Xeon های این شرکت جای گرفتند.هم اینک نیز پردازنده های تازه معرفی شده ی Xeon E نیز از پردازشگر گرافیکی داخلی بهره می برند. اگر بخواهیم به مدل های سطح بالای دسکتاپ (Extreme Edition) اشاره کنیم، باید بگوییم که حتی برخی مدل های این دسته نیز از IGP بهره می برند.

اما باید بدانید که استفاده از یک پردازشگر گرافیکی داخلی، مقدار بسیار زیادی از مساحت سیلیکون را به خود اختصاص می دهد. هر IGPU مانند یک کارت گرافیک دارای فریمور، حافظه کش، حافظه VRAM، واحد پردازش داخلی، سایه زن، محاسبات منطقی/اعشاری و… است که در دنیای سخت افزار این واحد ها را با عناوینی نظیر FPU، ALU، Cache، CU و … می شناسیم. در نتیجه بخش بزرگی از تعداد ترانزیستورهای به کار رفته در CPU به ناچار برای GPU مورد استفاده قرار می گیرند. بدیهی است که در این حالت مقایسه یک CPU با گرافیک داخلی، و یک CPU بدون IGP به طور 100% کاری غیر علمی و غیر منطقی خواهد بود؛ چرا که پردازنده فوق بخشی از عملکرد خود را برای یک تراشه گرافیکی هزینه کرده است.

این بخش را باید خوب بخاطر بسپارید که در هنگام مقایسه 100% عملکرد 2 و یا چند CPU، باید این مسئله را نیز مد نظر قرار دهیم که گرافیک داخلی بخشی از عملکرد و ترانزیستورها را به اشغال خود درآورده است. اما پرسش اصلی اینجاست که چرا Intel هم مانند AMD قید استفاده از IGP را نمی زند تا عملکرد CPUهای خود را افزایش دهد؟ یکی از پاسخ ها این است که CPUهای این شرکت به دلیل استفاده از گرافیک داخلی که امروزه امکان پخش محتوای 4K، کدک های 10 بیتی، VP9 و HEVC را دارا هستند، مشتریان بیشتری را دارا هستند. بدین ترتیب بسیاری از کاربران بدون نیاز به خرید یک کارت گرافیک مجزا، سیستم خود را راه اندازی می کنند. اما به طور حتم این دلیل برای این عمل در این سطح گسترده کافی نیست. اینتل حاضر به گذشتن از بخشی از عملکرد پردازنده های خود در برابر رقیب شده است که قطعا باید توجیه بهتری برای آن داشته باشد. شما عزیزان می توانید دلایل احتمالی و مد نظر خود را نیز اعلام بفرمائید…