تعریفی که ما از ستاره‌های دنباله‌دار داریم این است که اجسامی به بزرگی نصف زمین فوتبال در جو کره زمین فرو می‌روند و در هنگام ذوب شدن دنباله‌ی نوری از خود به جای می‌گذارند اما در علم نجوم این تعریف به گونه دیگری رقم می‌خورد. ستاره‌های دنباله‌دار معمولا سایز بسیار بزرگی ندارند اما همیشه استثناهایی هم وجود دارد که ظاهرا تلسکوپ هابل توانسته یکی از آن‌ها را شکار کند. کشف بزرگ ترین ستاره دنباله دار توسط تلسکوپ هابل در شرایطی رقم خورده که دانشمندان حدس می‌زنند وسعت آن به طول 120 کیلومتر خواهد رسید و 50 برابر بزرگ‌تر از دنباله‌دارهای معمولی است.
جزئیات کشف بزرگ ترین ستاره دنباله دار
این دنباله دار برای اولین بار در سال 2010 توسط اخترشناسانی با نام‌های پدرو برناردینلی و گری برنشتاین کشف شد. اما در هفته‌های اخیر دانشمندان اندازه‌ی ثبت شده را با مقایسه تصاویر هابل با یک مدل کامپیوتری از ستاره‌های دنباله‌دار و داده‌های آرایه میلی‌متری/زیر میلی‌متری آتاکاما تأیید کردند. دنباله‌دار C/2014 UN271 در فاصله تقریبی 3.5 میلیارد کیلومتری از زمین قرار دارد که خب به نسبت مسافت دیگر اجرام، بسیار بسیار دور است. تا حدی که تلسکوپ هابل هم نمی‌تواند هسته‌ی این دنباله‌دار را به تصویر بکشد.
قطعا با خواندن این خبر، اولین چیزی که به ذهنتان می‌رسد این است که آیا این دنباله‌دار به سمت کره‌ی زمین در حرکت است و اگر پاسخ سوال مثبت است، تا چند روز دیگر به زمین برخورد خواهد کرد! بگذارید خیالتان را راحت کنم. نه، هیچ خطری از جانب این دنباله‌دار برای برخورد با کره زمین وجود ندارد. C/2014 UN271 در مداری بیضوی به طول 3 میلیون سال در اطراف کره زمین قرار دارد که در نزدیک‌ترین حالت خود به ما، سال 2031 از فاصله 1 میلیارد مایل از خورشید (یا کمی فراتر از فاصله زحل تا خورشید) خواهد رسید.
دانشمندان تخمین زده‌اند که میزان تلورانس حرکتی این دنباله‌دار به گونه‌ای است که ممکن است تا نیم سال نوری دورتر از مسیر حرکت خورشید حرکت کنند. از دیگر تخمین‌های دانشمندان می‌توان به این موضوع اشاره کرد که دمای -348 درجه فارنهایت سطح این دنباله‌دار ممکن است سرد به نظر برسد، اما از سوی دیگر آنقدر گرم است که بتواند غبار دنباله‌ی خود با مونوکسید کربن را تولید کند. تایید اندازه‌ی دنباله‌دار فقط یک موضوع ساده نیست. این یافته‌ها درک بشر از اندازه دنباله دارها را گسترش می‌دهد و به فهرست کوچک ستاره‌های دنباله دار بسیار دور اضافه می‌کند. همچنین ممکن است شواهد بیشتری از وجود ابر اورت ارائه کند و به‌طور گسترده، به توضیح نقش ابر اورت در توسعه منظومه شمسی کمک کند (همان لایه‌ی غباری که سیاره‌های منظومه شمسی از آن به وجود آمده‌اند).
« از دیگر ….. دانشمندان….»
وای مردم از خنده
وجدانا منتشر کن