یک زن اسپانیایی که عصبهای بینایی خود را به دلیل ابتلا به یک بیماری از دست داده بود، به کمک کاشت ایمپلنت مغزی توانست حس بینایی خود را بازگرداند. این ایمپلنت مغزی وظیفهی ارسال تصاویر محیط به مغز زن نابینا را بر عهده دارد.
زمانی که خبرهایی از پیشرفت تکنولوژی و علم پزشکی میشنویم، به آینده بشریت و خود امیدوار میشویم. پیشتر از بازگشت حس شنوایی ناشنوایان با سمعک و ایمپلنت مغزی شنیده بودیم اما اکنون بازی وارد مرحلهی بعد شده است. در جدیدترین اتفاقی که در حوزهی علم پزشکی و تکنولوژی رخ داده است، یک زن نابینای اسپانیایی توانست تا بینایی خود را به کمک یک ایمپلنت مغزی (شامل یک الکترود کوچک در مخچهی خود) بازستاند. این زن در اولین اقدام خود توانسته تا بدون استفاده از چشمانش، تصاویر محیط اطراف خود را از طریق این ایمپلنت دریافت کند. خبری که دل بسیاری از انسانها را شاد کرده است.
عملکرد و نحوهی کاشت ایمپلنت مغزی
برنا گومز در سن 42 سالگی و به دلیل اشتباه پزشکی بینایی خود را از دست داده بود و در طول چند سال گذشته به کمک جراحان و دکتران بزرگ جهان مورد مطالعه قرار گرفت. نتیجهی این مطالعات به دست محققین دانشگاه یوتاه آمریکا و دانشگاه هرناندز اسپانیا رسید و پس از همکاری و توسعهی ایمپلنت مغزی توسط آنان، عملکرد بینایی این زن به او بازگردانده شده است. این موفقیت خیره کننده به واسطهی کاشت یک ایمپلنت مغزی با نام Moran|Cortivis به دست آمده است که شامل 96 الکترود تفکیک شده است. این ایمپلنت به صورت مستقیم در قسمت مرتبط با بینایی مغز کاشته شده و پس از آن به عملکرد مغزی و رشتههای عصبی درون مغز بیمار هماهنگ میشود. این هماهنگی منجر به رسیدن تصاویر محیط اطراف به مغز این زن جوان شده و بینایی را به او بازگردانده است.
بنا بر گزارش ژورنال پزشکی Clinical Investigation این ایمپلنت به درستی در مغز این زن قرار گرفته و عملکرد رساندن تصاویر افقی، خطوط افقی، نورها و رنگها را انجام میدهد. حتی زن جوان اسپانیایی توانسته تا با استفاده از این ایمپلنت تفاوت حروف بزرگ و کوچک انگلیسی را از هم تشخیص دهد. این موفقیت یک قدم بزرگ رو به جلو برای پزشکان و محققان این حوزه است و انسان را بیش از پیش به بازگرداندن و یا اهدای بینایی به نابینایان نزدیک کرده است. این ایمپلنت به جای ارسال تصاویر به شبکیه و یا عصبهای بینایی در پشت سر انسان، سیگنالها را به قسمت تصویر سازی و بینایی ارسال میکند که این کار باعث تصور محیط اطراف توسط ذهن بیمار خواهد شد. به همین دلیل است که شرایط بینایی شخص متقاضی در این شرایط اهمیت آنچنانی ندارد و تقریبا سیستم بینایی انسان دور زده خواهد شد.
این ایمپلنت سیلیکونی که با نام کمان دانشگاه یوتاه شناخته شده است، 4 میلی متر ضخامت دارد و سابقهی آن به سال 2006 و همکاری سازمان دارپا با دانشگاه یوتاه بازمیگردد. آن تحقیقات بر تخمین سطح اعصاب بینایی انسان تمرکز داشت که پیش زمینهها را برای استفاده از یک ایمپلنت مصنوعی و قرار دادن آن در مغز انسان هموار کرد.
دیدگاهتان را بنویسید