مانیتور یا تلویزیون؟کدام برای بازی مناسب است؟

برخی از سوالات هرچند کوچک،تبدیل به موجی بزرگ در جامعه ما شده اند.کاربران صنعت بازی در جهان بیشمارند و نمیتوان احتیاجات و نیازهای آنان را دست کم گرفت.گیمرها به صورت معمول به دو دسته تقسیم میشوند.کاربران کنسول و کاربران PC  یا همان کامپیوترهای دسکتاپ.در اینجا هیچ صحبتی در مورد کیفیت این دو شاخه نمیکنیم و هدف صرفا راهنمایی عزیزان است.پس از ورود استاندارد HDMI به صورت گسترده،هم اکنون بسیاری از کارت های گرافیک،مانیتورها،کنسول و تلویزیون های موجود در بازار از این استاندارد برای ارتباط برخوردار هستند.سرعت بالا به همراه پشتیبانی از صدای چند کاناله و دقت های بالا،از جمله بهترین خواص HDMI هستند.به همین علت پورت های آنالوگ AV به سرعت از میدان خارج شد به طوری که کنسول های نسل هشتم و سخت افزارهای موجود از این پورت پشتیبانی نمیکنند.

کاربران سیستم های دسکتاپ به طور معمول مجبور به استفاده از مانیتورهای کامپیوتر هستند که در ابعاد 15 الی 27 اینچی در مدل های نیمه حرفه ایی و 29 الی 37 اینچ در مدل های گران قیمت و حرفه ایی،موجود هستند.دسته دوم کاربران شامل گیمرهای کنسولی است.این کاربران به راحتی میتوانند کسنول خود را جا به جا کرده و از تلویزیون اصلی منزل و یا نمایشگر های دوم که معمولا در اتاق های خواب نصب میگردد استفاده کند.اما هر دو دسته کاربران ذکر شده،تمایل طبیعی به انجام بازی در نمایشگرهای بزرگ دارند.حال این سوال پیش می آید که برای انجام بازی های کامپیوتری،خرید یک مانیتور نسبتا بزرگ منطقی است و یا خرید یک تلویزیون؟

حتما پس از یک سرکشی ساده متوجه اختلاف قیمت حدودی این دو نمایشگر شده اید.مانیتور ها به صورت معمول از قیمت های بیشتری به نسبت تلویزیون ها برخوردار هستند.این اختلاف قیمت در مانیتورهای بزرگتر و حرفه ایی به شدت خود نمایی میکند.پس شاید یک کاربر کنسول و یا دسکتاپ،تلویزیون را به عنوان نمایشگر اصلی بازی ترجیح دهد.در ادامه نقاط ضعف و قوت هر دو را مورد بررسی قرار داده و انتخاب را به شما عزیزان واگذار میکنیم.

در حال حاضر یک تلویزیون هوشمند در ابعاد 32 اینچ و با دقت 1080*1920 به همراه گارانتی،قیمتی بین 1100000 الی 1300000 تومان دارد.این تلویزیون ها علاوه بر تعدد پورت های ورودی HDMI،قابلیت پخش صدای نسبتا قدرتمند و امکانات دیگری مانند اتصال به اینترنت،اتصال پورت USB و تیونر دیجیتال را دارا هستند.جدای از تمام اینها کاربران میتوانند با نصب این تلویزون ها به دیوار محل مورد نظر،از این نمایشگرها در کنار مانیتور و حتی لپ تاپ بهره بگیرند.یعنی یک تلویزیون 32 اینچی به عنوان نمایشگر دوم و امکانات ذکر شده همگی در یک جا و با قیمت های ذیل.اما نقطه ضعف یک تلویزیون به نسبت مانیتور در انجام بازیها چیست؟یک نکته بسار مهم سرعت پاسخ به فرکانس پنل (Refresh Rates) و یا (Respones Times) است.این اصطلاح به سرعت تعویض تصاویر پیکسل در پنل اشاره دارد.به طور معمول پنل های FHD از نوع LCD و VA، از نرخ به روز رسانی 60 تا 120 هرتز بهره میبرند.این مقدار توانایی تولید 60 فریم بر ثاینه برای دقت های HD را داراست.میزان پاسخ دهی این پنل ها به وسیله تقویت کننده های نرم افزاری مانند “CMR” به یک هزار هرتز هم خواهد رسید.در اینجا بهتر است که علاوه بر تبلیغات فروشندگان،به اطلاعات دقیق کاتالوگ ها مراجعه کنید.در این قسمت تفاوت عمده ایی با مانیتورها دیده نمیشود.مانیتورها نیز همگی از پنل های LCD با سیستم LED Backlight هستند.این پنل ها از بین مدل های IPS،PLS،VA و TN انتخاب میگردند.پنل های TN به نسبت مدل های دیگر از زمان پاسخ دهی بهتری برخوردار هستند اما متاسفانه در پوشش طیف رنگ و زاویه دید،یک گام بزرگ عقبتر از تکنیک های IPS و PLS ایستاده اند.زمان پاسخ دهی پنل در این مانیتورها بین 10 تا 1 میلی ثانیه (در حالت GTG)  است و این در حالی است که بهترین و گران قیمت ترین تلویزیون های موجود در بازار از زمان تاخیر 18 الی 40 میلی ثانیه ایی برخوردار هستند.

به طور معمول قابلیت (Input lag) در تلویزیون دارای یک پروسه طولانی به نسبت مانیتور است و این زمان تاخیر ورودی بسیار بیشتر از حد انتظار کاربران حرفه ایی است.اما کمپانی های تولید کننده تلویزیون ها نیز برای این منظور راهکارهایی در نظر گفته اند.به عنوان مثال وجود حالت (Game mode) در منوی تلویزیون ها ضمن ایجاد یک تصویر بهینه برای انجام بازی،زمان (Input lag) را کاهش داده و باعث به حداقل رساندن مشکلات فریم و تاری دید میگردد.البته مهمترین خاصیت Input lag نه برای بالابردن سطح فریم،بلکه برای نمایش حرکت انجام شده توسط کاربر است که به موقع به نمایش در آید.  لازم به ذکر است که این مود برای تماشای تلویزیون به طور عادی چندان مناسب نیست.همانطور که در بالا نیز به آن اشاره شد،پاسخ به فرکانس ورودی پنل (Hz) در بین تلویزیون ها و مانیتورها از یک میانگین نسبی 144 کیلوهرتزی برخوردار است و در این قسمت هیچ کدام به دیگری برتری ندارند.توجه داشته باشید که ما در حال مقایسه تلویزیون هایی در سطح HI-END به همراه مانیتورهای حرفه ایی هستیم و نرخ های ارائه شده برای این مدل ها تعریف شده است.حداکثر فرکانس قابل پشتیبانی برای گذر از یک ربط HDMI نیز برابر با 144 هرتز است.بهترین تلویزیون های سال 2015 که از کمترین (Input lag) برخوردار هستند شامل مدل های سری 9 کمپانی VIZO و مدل های سامسونگ JU7500،JS9500،JS9000،JS7500،JU6500،JU6700 هستند.برخی از مدل های سونی نیز برای ارتباط با کنسول پلی استیشن بهینه شده و از (Input lag) های کمی بهره میبرند.

تفاوت بعدی یک تلویزیون با مانیتور در مقدار پیکسل در هر اینچ است.مانیتورها به این دلیل که در نزدیکی چشمان کاربر قرار میگیرند،از (PPI) یا (Pixel Per Inch) بیشتری به نسبت تلویزیون ها برخوردار هستند.یعنی تعداد پیکسل های قرار گرفته در هر اینچ آنها از نمونه مشابه تلویزیون ها بیشتر است.دقیقا به همین علت است که هر قدر اینچ تلویزیون ها بالاتر میرود،میزان شفافیت و شارپ را نیز تحت تاثیر قرار میدهد.

در آخر میخواهیم به یک جمع بندی رسیده و قضاوت را بر عهده شما عزیزان بگذاریم.

تلویزیون،

قیمت بسیار کمتر از یک مانیتور در ابعاد مشابه

امکانات زیاد،اسپیکرهای قدرتمند،تیونر دیجیتال،قابلیت نصب در مکان های متنوع

کنتراست بیشتر از مانیتور و هرتز بالا

مانیتور،

تراکم پیکسلی بالاتر از تلویزیون (PPI)

زمان تاخیر بسیار کمتر از تلویزیون (Input Lag)

قابلیت کار در استفاده های بسیار طولانی مدت و مصرف انرژی کمتر به نسبت یک تلویزیون

 قابلیت تنظیم در دقت های (رزولوشن) متعدد.