میزان نوردهی (Exposure) یکی از شاخصه‌های مهم در ثبت یک عکس خوب به شمار می‌رود و به همین منظور در دوربین‌های DSLR تنظیماتی وجود دارد که برای محاسبه میزان نوردهی صحیح در نظر گرفته شده است. این تنظیمات حالت‌های نورسنجی (Metering modes) نام دارد که برای محاسبه نور مورد نیاز و مدت زمان باز بودن شاتر بکار می‌روند. بطور معمول سه حالت نورسنجی به نام‌های ارزیابی (Evaluative)، مرکزی (Centre weighted) و نقطه‌ای (Spot) وجود دارد. اما با وجود این تعاریف و اسامی توجه داشته باشید که هیچ‌گاه یک میزان نوردهی مشخص را نمی‌توان به عنوان نوردهی ایده‌آل برشمرد. واقعیت این است که انتخاب میزان نوردهی سلیقه‌ای است و چیزی که مورد نظر شما است ممکن است مورد پسند عکاس دیگری واقع نشود. این چیزی است که عکاسی را جذاب و خلاقانه کرده است! با این مقدمه به سراغ بررسی حالت‌های نورسنجی مختلف می‌رویم.
تنظیم حالت نورسنجی در دوربین
بسته به مدل دوربینی که از آن استفاده می‌کنید تنظیم حالت نورسنجی متفاوت است. بطور معمول تنظیم حالت نورسنجی از طریق منوی دوربین و یا دکمه مخصوصی که روی بدنه قرار گرفته امکان‌پذیر است.
نورسنجی ارزیابی
در این حالت چند نقطه مختلف (تعداد نقطه‌ها در مدل‌های مختلف متفاوت است) در سطح فریم در نظر گرفته می‌شود و میزان نوردهی متوسطی محاسبه می‌شود. در این بین عوامل مختلفی مانند تعداد نقاط فوکوس، اندازه سوژه، مکان، فاصله، رنگ و … در نظر گرفته می‌شوند. نورسنجی ارزیابی برای سوژه‌های معمولی بدون وجود سایه‌های زیاد یا نواحی به شدت روشن مناسب است. از سوی دیگر برای عکاسی از سوژه‌های متحرک و یا Action Photography بهتر است از این حالت نورسنجی استفاده شود. بطور کلی بسیاری از عکاسان تنها از این حالت استفاده می‌کنند زیرا قابل اعتماد است و بسیاری از موقعیت‌ها را به خوبی پوشش می‌دهد.
نورسنجی مرکزی
در این حالت به مانند حالت قبل میزان نوردهی متوسطی محاسبه می‌شود با این تفاوت که تأکید بر ناحیه مرکزی فریم (هفتاد درصد مرکز فریم و سی درصد ناحیه خارج از مرکز فریم) است. نورسنجی مرکزی برای عکاسی از چهره (Portrait Photography) مناسب است و دوربین‌های قدیمی اغلب از این نحوه نورسنجی در نورسنج‌های خود استفاده می‌کردند. بطور کلی این تکنیک نورسنجی در صحنه‌هایی کاربرد دارد که کنتراست زیادی میان قسمت‌های مختلف وجود ندارد و سوژه بخش زیادی از فریم را به خود اختصاص داده است.
نورسنجی نقطه‌ای
در این حالت، همان‌طور که از نامش پیدا است، تنها ناحیه کوچکی در مرکز فریم برای نورسنجی ارزیابی می‌شود. این ناحیه بین یک تا سه درصد تصویر اصلی را پوشش می‌دهد و در برخی دوربین‌ها مانند Nikon D300 امکان تنظیم اندازه آن نیز وجود دارد. نورسنجی نقطه‌ای در شرایط نور پیچیده و سخت مانند زمانی که پس‌زمینه سوژه بسیار روشن است و یا در مواقعی که نوردهی صحیح تنها برای نقطه خاصی مورد نیاز است، استفاده می‌شود. به عبارت دیگر در میان این سه نحوه نورسنجی، نورسنجی نقطه‌ای برای عکاسی از صحنه‌هایی با کنتراست بالا مناسب‌تر است. بدین ترتیب برای دستیابی به بهترین نتیجه در این شرایط می‌توان نورسنجی نقطه‌ای را همراه با قابلیت قفل نوردهی (Exposure lock) بکار گرفت.
دیدگاهتان را بنویسید