سه گانه لئو (عکس از ایگناسیو دیاز بابیلیو)
در آسمان بهاری نیمکره شمالی، این گروه بسیار محبوبند. سه گانه لئو (سه گانه اسد)، سه کهکشان با شکوهی هستند که در یک میدان دید گرد هم جمع شده اند و حتی زمانیکه در تلسکوپ های میان رده هم مشاهده می شوند، باعث خشنودی بینندگان خواهند شد. این سه کهکشان NGC 3628 (سمت چپ)، M66 (سمت راست پایین) و M65 (بالا) نام دارند. هر سه کهکشان مارپیچی بزرگ هستند، اما بدلیل زوایای مختلفی که دیسک کهکشانی آنها با میدان دید ما دارد، متفاوت به نظر می آیند. NGC 3628 از سمت لبه دیده می شود، با خطوط مبهمی از برش های غباری که در سراسر کهکشان کشیده شده است، در حالیکه دیسک های M66 و M65 هر دو تمایل به نمایش ساختار مارپیچی خود دارند. فعل و انفعالات گرانشی در میان کهکشان های این گروه، نشانه هایی برجا گذاشته است، مانند دیسک تاب دار و متور NGC 3628 و بازوهای مارپیچ بیرون کشیده شده از M66.
این نمای با شکوه از منطقه، گستردگی در حدود یک درجه (دو ماه کامل) در آسمان را دارد. میدان پوشش داده شده در این تصویر بیش از 500 هزار سال نوری است، در حالیکه این سه کهکشان در فاصله ی 30 میلیون سال نوری از زمین قرار دارند.
جهت دسترسی به آرشیو عکس‌های روز ناسا بر روی لینک کلیک کنید.
توسط 
خیلی مخلصیم;)
احسنت:-bd
آدم هرچقدر فسفر و کالری میسوزونه بازم نمیتونه به نتیجه ای برسه که این همه ستاره و سیاره و کهکشان با این همه وسعت و این همه فاصله توی چه حجمی از عالم قرار گرفتن.اصلا انتهایی داره این عالم؟چه تعداد ستاره و کهکشان و سیاره وجود داره؟واقعا چه نیرویی داره اینارو کنترل میکنه؟انسان تا کهکشانی با فاصله 1 میلیون سال نوری هم هرگز نمیتونه برسه دلیل آفرینش اینهمه کهکشان و سیاره و ستاره چیه؟مگه میشه توی این عالم با این وسعت فقط انسان زندگی کنه؟اگه فقط انسان بود پس نیازی به افرینش اینهمه کهکشان و سیاره نبود که هیچوقت دست انسان بهش نمیرسه.مطمئنا یک جایی در یک کهکشانی و در یه سیاره ای باز هم موجوداتی هستن که درحال زندگی باشن و شاید برای اونا هم جهنم و بهشتی قرار داده باشه (که البته اگه وجود داشته باشه این جهنم و بهشت) اون نیرویی که داره عالمی به این وسعت رو میچرخونه و ما به اسم خدا میشناسیمش.