مسابقه شب یلدا با سخت افزار: حافظ بنویسید؛ مادربرد و کیس جایزه بگیرید (مسابقه به پایان رسید)

الهام گفت:

گوهر مخزن اسرار همان است که بود حقه مهر بدان مهر و نشان است که بود
عاشقان زمره ارباب امانت باشند لاجرم چشم گهربار همان است که بود
از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح بوی زلف تو همان مونس جان است که بود
طالب لعل و گهر نیست وگرنه خورشید همچنان در عمل معدن و کان است که بود
کشته غمزه خود را به زیارت دریاب زان که بیچاره همان دل‌نگران است که بود
رنگ خون دل ما را که نهان می‌داری همچنان در لب لعل تو عیان است که بود
زلف هندوی تو گفتم که دگر ره نزند سال‌ها رفت و بدان سیرت و سان است که بود
حافظا بازنما قصه خونابه چشم که بر این چشمه همان آب روان است که بود

فاطیما گفت:

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد
با هیچ‌کس نشانی زان دلستان ندیدم یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد
هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است دردا که این معما شرح و بیان ندارد
سرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن ای ساربان فروکش کاین ره کران ندارد
چنگ خمیده قامت می‌خواندت به عشرت بشنو که پند پیران هیچت زیان ندارد
ای دل طریق رندی از محتسب بیاموز مست است و در حق او کس این گمان ندارد
احوال گنج قارون کایام داد بر باد در گوش دل فروخوان تا زر نهان ندارد
گر خود رقیب شمع است اسرار از او بپوشان کان شوخ سربریده بند زبان ندارد
کس در جهان ندارد یک بنده همچو حافظ زیرا که چون تو شاهی کس در جهان ندارد

شهرزاد گفت:

عکس روی تو چو در آینه‌ی جام افتاد عارف از خنده‌ی مِی در طمعِ خام افتاد
حُسنِ روی تو به یک جلوه که در آینه کرد این‌همه نقش در آیینه‌ی اوهام افتاد
این‌همه عکس مِی و نقش نگارین که نمود یک فروغِ رخ ساقی‌ست که در جام افتاد
غیرت عشق زبانِ همه خاصان ببرید کز کجا سِرّ غمش در دهن عام افتاد
من زِ مسجد به خرابات نه خود افتادم اینم از عهد اَزَل حاصل فرجام افتاد
چه‌ کند کز پی دوران نرود، چون پرگار؟ هرکه در دایره‌ی گردش ایّام افتاد
در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ آه! کز چاه برون آمد و در دام افتاد
آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی کار ما با رُخ ساقی و لب جام افتاد
زیر شمشیرِ غمش رقص‌کنان باید رفت کان که شد کشته‌ی او نیک‌سرانجام افتاد
هر دمش با منِ دل‌سوخته لطفی دگر است این گدا بین، که چه شایسته‌ی اِنعام افتاد
صوفیان جمله حریف‌اند و نظرباز؛ ولی زین میان حافظِ دل‌سوخته بدنام افتاد

سعید گفت:

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزرده گزند مباد
سلامت همه آفاق در سلامت توست به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد
در این چمن چو درآید خزان به یغمایی رهش به سرو سهی قامت بلند مباد
در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد
هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بیند بر آتش تو بجز جان او سپند مباد
شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

پویا گفت:

کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست؟
چون چشم تو دل می‌برد از گوشه نشینان همراه تو بودن گُنه از جانب ما نیست!
روی تو مگر آینه لطف الهیست حقا که چنین‌است و در این روی و ریا نیست
نرگس طلبد شیوه چشم تو، زِهی چشم مِسکینْ خبرش از سَر و در دیده حیا نیست!
از بهر خدا زلف مَپیرای، که ما را شب نیست که صد عَربَده با باد صبا نیست!
بازآی! که بی روی تو، ای شمع دل افروز، در بزم حریفان اثر نور و صفا نیست
تیمار غریبان اثر ذکر جمیل است جانا! مگر این قاعده در شهر شما نیست؟
دِی می‌شد و گفتم: «صنما! عهد به جای آر» گفتا: «غلطی خواجه! در این عهد وفا نیست»
گر پیر مغان مُرشد من شد چه تفاوت؟ در هیچ سَری نیست که سِرّی ز خدا نیست
عاشق چه کند گر نَکِشد بار ملامت؟ با هیچ دلاورْ سپرِ تیرِ قضا نیست
در صومعه زاهد و در خلوت صوفی جز گوشه‌ی ابروی تو، محراب دعا نیست
ای چنگ فروبرده به خونِ دلِ حافظ! فکرت مگر از غِیرتِ قرآن و خدا نیست؟

سیاوش گفت:

صبا اگر گذری افتدت بکشور دوست بیار نفحهٔ از گیسوی معنبر دوست
بجان او که بشکرانه جان برافشانم اگر بسوی من اری پیامی از بر دوست
و گر چنانکه دران حضرتت نباشد بار برای دیده بیاور غباری از در دوست
من گدا و تمنّای وصل او هیهات مگر بخواب ببینم خیال منظر دوست
دل صنوبریم همچو بید لرزان است ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست
اگر چه دوست بچیزی نمیخرد ما را بعالمی نفروشیم موئی از سر دوست
چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد چو هست حافظ مسکین غلام و چاکر دوست