مسابقه شب یلدا با سخت افزار: حافظ بنویسید؛ مادربرد و کیس جایزه بگیرید (مسابقه به پایان رسید)

حمیرا گفت:

روزه یکسو شد و عید آمد و دلها برخاست می ز خمخانه بجوش آمد و می باید خواست
نوبهٔ زهدفروشان گران‌جان بگذشت وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست
چه ملامت بود آنرا که چنین باده خورد این چه عیبست بدین بیخردی وین چه خطاست
باده نوشی که درو روی و ریایی نبود بهتر از زهدفروشی که درو روی و ریاست
ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق آنکه او عالم سرّست بدینحال گواست
فرض ایزد بگذاریم و بکس بد نکنیم وانچه گویند روا‌نیست نگوییم رواست[۱]
چه شود گر من و‌ تو چند قدح باده خوریم باده از خون رزانست نه از خون شماست
این چه عیبست کزان عیب خلل خواهد بود
ور بود نیز چه شد مردم بی‌عیب کجاست

نیما گفت:

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت بقصد جان من زار ناتوان انداخت
نبود نقش دو عالم که رنگ اُلفت بود زمانه طرح محبّت نه این زمان انداخت
بیک کرشمه که نرگس بخودفروشی کرد فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت
شراب‌خورده و خوی‌کرده میروی بچمن که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت
ببزمگاه چمن دوش مست بگذشتم چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت
بنفشه طرّه‌ٔ مفتول خود گره میزد صبا حکایت زلف تو در میان انداخت
ز شرم آنکه بروی تو نسبتش کردم سمن بدست صبا خاک در دهان انداخت
من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش هوای مغبچگانم در این و آن انداخت
کنون بآب می لعل خرقه میشویم نصیبهٔ ازل از خود نمیتوان انداخت
مگر گشایش حافظ در این خرابی بود که بخشش ازلش در می مغان انداخت
جهان بکام من اکنون شود که دور زمان
مرا به بندگی خواجهٔ جهان انداخت

سمانه گفت:

میدمد صبح و کِلّه بست سحاب الصّبوح الصّبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخ لاله اَلمدام المدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیم بهشت هان بنوشید دم به دم می ناب
تخت زمرد[۱] زده است گل به چمن راح چون لعل آتشین دریاب
در میخانه بسته‌اند دگر افتتح[۲] یا مفتَح الاَبواب
لب و دندانت را حقوق نمک هست بر جان و سینه‌های کباب
این چنین موسمی عجب باشد که ببندند میکده بشتاب
بر رخ ساقی پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

سامان گفت:

ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما آب روی خوبی از چاه زنخدان شما
عزم دیدار تو دارد جان بر لب آمده بازگردد یا برآید چیست فرمان شما
کس به دور نرگست طرفی نبست از عافیت بمستان شما
بخت خواب‌آلود ما بیدار خواهد شد مگر زآنکه زد بر دیده آبی[۱] روی رخشان شما
با صبا همراه بفرست از رخت گل‌دسته‌ٔ بو که بوئی بشنویم از خاک بستان شما
عمرتان باد و مراد ای ساقیان بزم جم گر چه جام ما نشد پرمی بدوران شما
دل خرابی میکند دلدار را آگه کنید زینهار ای دوستان جان من و جان شما
کی دهد دست این غرض یا‌رب که همدستان شوند خاطر مجموع ما زلف پریشان شما
دوردار از خاک و خون دامن چو بر ما بگذری کاندرین ره کشته بسیارند قربان شما
ای صبا با ساکنان شهر یزد از ما بگو کای سر حق ناشناسان گوی چوگان شما
گر چه دوریم از بساط قرب همّت دور نیست بندهٔ شاه شماییم و ثناخوان شما
ای شهنشاه بلنداختر خدا را همّتی
تا ببوسم همچو اختر خاک ایوان شما

غلام گفت:

ساقی بنور باده برافروز جام ما مطرب بگو که کار جهان شد بکام ما
ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم ای بیخبر ز لذّت شرب مدام ما
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده‌شد بعشق ثبت است بر جریده‌ٔ عالم دوام ما
چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان کاید بجلوه سرو صنوبرخرام ما
ای باد اگر بگلشن احباب بگذری زنهار عرضه‌ده برِ جانان پیام ما
گو نام ما ز یاد بعمدا چه میبری خود آید آنکه یاد نیاری ز نام ما
مستی بچشم شاهد دلبند ما خوشست زانرو سپرده‌اند بمستی زمام ما
ترسم که صرفه‌ٔ نبرد روز بازخواست نان حلال شیخ ز آب حرام ما
حافظ ز دیده دانه‌ٔ اشکی همی‌فشان باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما
دریای اخضر فلک و کشتی هلال
هستند غرق نعمت حاجی قوام ما

وحید13 گفت:

رونق عهد شبابست دگر بستان را میرسد مژدهٔ گُل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر بجوانان چمن بازرسی خدمت ما برسان سرو و گُل و ریحان[۱] را
گر چنین جلوه کند مغبچهٔ باده فروش خاکروب در میخانه کنم مژگان را
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان مضطرب حال مگردان من سرگردان را
ترسم این قوم که بر دردکشان میخندند در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح هست خاکی که بآبی نخرد طوفان را
برو از خانهٔ گردون بدر و نان مطلب کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگهِ آخر مشتی خاکست گو چه حاجت که بافلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد وقت آنست که بدرود کنی زندان را
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

زیبا گفت:

صبا بلطف بگو آن غزال رعنا را که سر بکوه و بیابان تو داده‌ٔ ما را
شکرفروش که عمرش دراز باد چرا تفقّدی نکند طوطی شکرخا را
غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را
بخلق و لطف توان کرد صید اهل نظر ببند و دام نگیرند مرغ دانا را
ندانم از چه سبب رنگ آشنائی نیست سهی قدان سیه چشم ماه سیما را
چو با حبیب نشینی و باده پیمائی بیاد دار محبّان بادپیما را
جز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را
در آسمان نه عجب گر به گفتهٔ حافظ
سرود زهره برقص آورد مسیحا را

سهیلا گفت:

الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها
ببوی نافه‌ٔ کآخر صبا زان طرّه بگشاید ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم جرس فریاد می‌دارد که بربندید محملها
بمی سجّاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید که سالک بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها
همه کارم ز خودکامی ببدنامی کشید آخر نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفلها
حضوری گر همی‌خواهی ازو غایب مشو حافظ
متی ما تلقَ من تهوی دَعِ الدّنیا و اَهملها

الهام گفت:

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست

سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید

تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب

بنال هان که از این پرده کار ما به نواست

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل من

خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست

چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم

گرم به باده بشویید حق به دست شماست

از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند

که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست

چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب

که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست

ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند

فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست

…………………………………………………..

نی قصه ی آن شمع چگل بتوان گفت

نی حال دل سوخته دل بتوان گفت

غم در دل تنگ من از آن است که نیست

یک دوست که با او غم دل بتوان گفت:emoji0

رضا 123 گفت:

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم

ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم

جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی
که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز
که غوغا می‌کند در سر خیال خواب دوشینم

شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین
اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم

حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد
همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم

شکوفه26 گفت:

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم

این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو

خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم

خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن

فکر دور است همانا که خطا می‌بینم

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب

این همه از نظر لطف شما می‌بینم

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال

با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم

کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین

آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم

دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید

که من او را ز محبان شما می‌بینم