مسابقه شب یلدا با سخت افزار: حافظ بنویسید؛ مادربرد و کیس جایزه بگیرید (مسابقه به پایان رسید)

محمدامین خدادادی گفت:

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز باشد که بازبینیم دیدار آشنا را
ده روز مهر گردون افسانه است و افسون نیکی بجای یاران فرصت شمار یارا[۱]
در حلقهٔ گُل و مل خوش خواند دوش بلبل هاتِ الصبوح هبوا یا ایّها السکارا
ای صاحب کرامت شکرانهٔ سلامت روزی تفقّدی کن درویش بینوا را
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرفست با دوستان مروّت با دشمنان مدارا
در کوی نیکنامی ما را گذر ندادند گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را
آن تلخ‌وش که صوفی اُم الخبائثش خواند اَشهی لنا و اَحلی من قبلة العذارا
هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد دلبر که در کف او مومست سنگ خارا
آیینهٔ سکندر جام میست بنگر تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا
خوبان پارسی‌گو بخشندگان عمرند ساقی بده بشارت رندان پارسا را
حافظ بخود نپوشید این خرقهٔ می آلود
ای شیخ پاک دامن معذور دار ما را
یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود
راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود
دل چو از پیر خرد نَقل معانی می‌کرد عشق می‌گفت به شرح، آن چه بر او مشکل بود
آه از آن جور و تطاول که در این دامگه است آه از آن سوز و نیازی که در آن محفل بود
در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود
دوش بر یاد حریفان به خرابات شدم خُم مِی دیدم، خون-در-دل و پا-در-گل بود
بس بگشتم که بپرسم سبب درد فراق مفتی عقل در این مسئله، لایعقل بود
راستی خاتم فیروزهٔ بواسحاقی خوش درخشید، ولی دولت مستعجل بود
دیدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ که ز سرپنجه شاهین قضا غافل بود

دارای جهان نصرت دين خسرو کامل

يحيی بن مظفر ملک عالم عادل

ای درگه اسلام پناه تو گشاده

بر روی زمين روزنه جان و در دل

تعظيم تو بر جان و خرد واجب و لازم

انعام تو بر کون و مکان فايض و شامل

روز ازل از کلک تو يک قطره سياهی

بر روی مه افتاد که شد حل مسال

خورشيد چو آن خال سيه ديد به دل گفت

ای کاج که من بودمی آن هندوی مقبل

شاها فلک از بزم تو در رقص و سماع است

دست طرب از دامن اين زمزمه مگسل

می نوش و جهان بخش که از زلف کمندت

شد گردن بدخواه گرفتار سلاسل

دور فلکی يک سره بر منهج عدل است

خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل

حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است

از بهر معيشت مکن انديشه باطل
دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود
دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود
هم عفاالله صبا کز تو پیامی می‌داد ور نه در کس نرسیدیم که از کوی تو بود
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود
من سرگشته هم از اهل سلامت بودم دام راهم شکن طره هندوی تو بود
بگشا بند قبا تا بگشاید دل من که گشادی که مرا بود ز پهلوی تو بود
به وفای تو که بر تربت حافظ بگذر کز جهان می‌شد و در آرزوی روی تو بود
اگر به باده‌ی مشکین دلم کشد، شاید! که بوی خیر ز زهدِ ریا نمی‌آید
جهانیان همه گر منعِ من کنند از عشق من آن کنم که خداوندگار فرماید
طمع ز فیضِ کرامت مبُر ــ که خُلقِ کریم گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید
مقیمِ حلقه‌ی ذکر است دل، بدان امّید که حلقه‌ای ز سرِ زلفِ یار بگشاید
تو را که حُسنِ خداداده هست و حجله‌ی بخت چه حاجت است که مشّاطه‌ات بیاراید؟
چمن خَوش است و هوا دل‌کَش است و مِی بی‌غَش کنون به‌جز دلِ خوش، هیچ درنمی‌باید
جمیله‌ای‌ست عروس جهان؛ ولی هش دار! که این مخدّره در عقدِ کس نمی‌آید
به‌لابه گفتمَش: «ای ماه‌‌رخ، چه باشد اگر به یک شکر ز تو دل‌خسته‌ای بیاساید؟!»
به‌خنده گفت که: «حافظ، خدای را مپسند که بوسه‌ی تو، رخِ ماه را بیالاید»اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید
دارم امید بر این اشک چو باران که دگر برق دولت که برفت از نظرم بازآید
آن که تاج سر من خاک کف پایش بود از خدا می‌طلبم تا به سرم بازآید
خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید
گر نثار قدم یار گرامی نکنم گوهر جان به چه کار دگرم بازآید
کوس نودولتی از بام سعادت بزنم گر ببینم که مه نوسفرم بازآید
مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید
آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ همتی تا به سلامت ز درم بازآید

اگر به باده‌ی مشکین دلم کشد، شاید! که بوی خیر ز زهدِ ریا نمی‌آید
جهانیان همه گر منعِ من کنند از عشق من آن کنم که خداوندگار فرماید
طمع ز فیضِ کرامت مبُر ــ که خُلقِ کریم گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید
مقیمِ حلقه‌ی ذکر است دل، بدان امّید که حلقه‌ای ز سرِ زلفِ یار بگشاید
تو را که حُسنِ خداداده هست و حجله‌ی بخت چه حاجت است که مشّاطه‌ات بیاراید؟
چمن خَوش است و هوا دل‌کَش است و مِی بی‌غَش کنون به‌جز دلِ خوش، هیچ درنمی‌باید
جمیله‌ای‌ست عروس جهان؛ ولی هش دار! که این مخدّره در عقدِ کس نمی‌آید
به‌لابه گفتمَش: «ای ماه‌‌رخ، چه باشد اگر به یک شکر ز تو دل‌خسته‌ای بیاساید؟!»
به‌خنده گفت که: «حافظ، خدای را مپسند که بوسه‌ی تو، رخِ ماه را بیالاید»
اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید
دارم امید بر این اشک چو باران که دگر برق دولت که برفت از نظرم بازآید
آن که تاج سر من خاک کف پایش بود از خدا می‌طلبم تا به سرم بازآید
خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید
گر نثار قدم یار گرامی نکنم گوهر جان به چه کار دگرم بازآید
کوس نودولتی از بام سعادت بزنم گر ببینم که مه نوسفرم بازآید
مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید
آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ همتی تا به سلامت ز درم بازآید
اگر به باده‌ی مشکین دلم کشد، شاید! که بوی خیر ز زهدِ ریا نمی‌آید
جهانیان همه گر منعِ من کنند از عشق من آن کنم که خداوندگار فرماید
طمع ز فیضِ کرامت مبُر ــ که خُلقِ کریم گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید
مقیمِ حلقه‌ی ذکر است دل، بدان امّید که حلقه‌ای ز سرِ زلفِ یار بگشاید
تو را که حُسنِ خداداده هست و حجله‌ی بخت چه حاجت است که مشّاطه‌ات بیاراید؟
چمن خَوش است و هوا دل‌کَش است و مِی بی‌غَش کنون به‌جز دلِ خوش، هیچ درنمی‌باید
جمیله‌ای‌ست عروس جهان؛ ولی هش دار! که این مخدّره در عقدِ کس نمی‌آید
به‌لابه گفتمَش: «ای ماه‌‌رخ، چه باشد اگر به یک شکر ز تو دل‌خسته‌ای بیاساید؟!»
به‌خنده گفت که: «حافظ، خدای را مپسند که بوسه‌ی تو، رخِ ماه را بیالاید»
شب وصل است و طی شد نامه هجر سلام فیه حتی مطلع الفجر
دلا! در عاشقی ثابت قدم باش که در این ره نباشد کار بی اجر
من از رندی نخواهم کرد توبه و لو آذیتنی بالهجر و الحجر
برآی ای صبح روشن‌دل! خدا را که بس تاریک می‌بینم شب هجر
دلم رفت و ندیدم روی دلدار فَغان از این تَطاول، آه از این زجر
وفا خواهی جفا کش باش حافظ فان الربح و الخُسران فی التجر

الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها
ببوی نافه‌ٔ کآخر صبا زان طرّه بگشاید ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم جرس فریاد می‌دارد که بربندید محملها
بمی سجّاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید که سالک بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها
همه کارم ز خودکامی ببدنامی کشید آخر نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفلها
حضوری گر همی‌خواهی ازو غایب مشو حافظ
متی ما تلقَ من تهوی دَعِ الدّنیا و اَهملها
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید
صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید
ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید
مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید
ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید
چنان کرشمه ساقی دلم ز دست ببرد که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید
من این مرقع رنگین چو گل بخواهم سوخت که پیر باده فروشش به جرعه‌ای نخرید
بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب که رفت موسم و حافظ هنوز می‌نچشید