پیتزای بیات (نقد و بررسی بازی TMNT: Mutants in Manhattan)

در مطلب پیش رو نگاهی به نسخه ی جدید از سری بازی های لاک پشت های نینجا یعنی بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan خواهیم داشت و به بررسی این بازی از زوایای گوناگون خواهیم پرداخت. پس در صورت تمایل می توانید ما را در ادامه ی این مطلب همراهی نمایید.

تولید بازیTeenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan و دلیل ساخته شدن این اثر را شاید بتوان به عنوان پی آمدی بر موفقیت نسبی نسخه ی اخیر از سری بازی های ترنسفورمرز یا همان بازی Transformers: Devastation در نظر گرفت. در واقع پس از آن که نسخه ی اخیر از سری ترنسفورمرز توانست با بهره گیری از فرمولی جدید در بخش گیم پلی (نسبت به نسخه های پیشین این مجموعه)، گلیم خود را از آب بیرون بکشد و بر خلاف نسخه های اخیر سری ترنسفورمرز یک افتضاح تمام عیار لقب نگیرد، شرکت اکتیویژن تصمیم گرفت تا نظیر همین فرمول را در فرنچایز دیگر خود یعنی مجموعه بازی ها لاک پشت های نینجا هم پیاده سازی نماید و کار ساخت نسخه ی جدید این مجموعه یعنی بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan را هم درست همانند بازی Transformers: Devastation بر عهده ی اعضای استودیو Platinum Games بسپارد. بازی سازانی که سابقه ی بسیار خوبی در تولید عناوین اکشن هک اند اسلش دارند و طی سال های متمادی فعالیت خود در دنیای بازی های کامپیوتری حسابی در این زمینه کارکشته شده اند. بر همین اساس اعضای استودیو Platinum Games می باید بار دیگر آستین های خود را بالا زده و یک بازی کامپیوتری سریع و پر زد و خورد جدید با ساختار گرافیکی سل شید می ساختند که این بار به جای ربات های آهنین تغییر شکل دهنده ، لاک پشت های نینجای تر و فرز محله ی منهتن نیویورک در قامت قهرمانان اصلی آن ظاهر شوند و سبک هنری این اثر همچنان یاد آور انیمیشن های قدیمی و خاطره انگیز مرتبط با مجموعه ی لاک پشت های نینجا باشد. با این حال بر خلاف بازی Transformers: Devastation بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan نتوانسته حتی در قامت اثری متوسط و قابل قبول ظاهر شود و در مجموع به یک بازی بسیار بد و ضعیف تبدیل شده است. در واقع آن دسته از ترفند ها یا به عبارت بهتر کلک هایی که اعضای استودیو پلاتینیوم در گیم پلی نسخه ی اخیر از سری ترنسفورمرز برای هر چه قدرتمند تر جلوه دادن این بخش از بازی به کار گرفته بودند، در بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan به خوبی پیاده سازی نشده اند و به این ترتیب تیر سازندگان بازی مذکور در این زمینه به طور کامل به سنگ برخورد کرده است.  

شاید بتوان ادعا کرد که اعضای استودیو پلاتینیوم پس از ساخت (یا بهتر است بگوییم رفع و رجوع کردن) بازی ناقص و بی باعث مانده ی Metal Gear Rising (و موفقیت در اجرای آن) به پیاده سازی الگوی یکسانی در طراحی عناوین این چنینی (بازی هایی که ناشران آن ها بیشتر تمایل به سر هم بندی کردن این دسته از آثار و کره گرفتن از آب آن ها را دارند) دست زده اند. به این ترتیب که در طول مراحل مختلف این دسته از آثار شاهد رویارویی بازیباز با دشمنان اندک و بسیار کم تعدادی هستیم و در عوض وجود باس های بسیار قدرتمند موجب می شوند تا زمان گیم پلی این دسته از آثار به طرز کاذبی بالا برود. در واقع این همان الگویی است که در گیم پلی بازی Transformers: Devastation مورد اجرا قرار گرفت و حتی شاید بتوان گفت که تا اندازه ای هم جواب داد. به عبارت بهتر آن چه بیش از همه در گیم پلی بازی Transformers: Devastation مشهود به نظر می رسید وجود باس های پر تعداد در مراحل مختلف این بازی بود که درجه ی دشواری مبارزه با آن ها گاه به طرز غیر منصفانه ای بالا می رفت و از طریق پیاده سازی ترفند هایی نظیر اصابت ضربات سهمگین این دشمنان سر سخت به بازیباز، که در پاره ای اوقات حتی یک سوم نوار سلامتی او را خالی می کرد، نسخه ی اخیر از سری ترنسفورمرز به اثری نسبتاً چالش بر انگیز تبدیل شده بود که حداقل در بخش مبارزه با باس ها می توانست تا حدی (هر چند به شکل مصنوعی) رضایت بخش باشد. با این حال چنین چالشی در بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan وجود ندارد و حتی فرآیند مبارزه با باس های حاضر در این بازی هم نتوانسته است تازه ترین ماجراجویی لاک پشت های نینجا در دنیای بازی های کامپیوتری را به لحاظ گیم پلی از سراشیبی سقوط نجات دهد. البته اعضای استودیو پلاتینیوم بار دیگر تبحر خود در امر طراحی باس فایت های جذاب و درگیر کننده را حتی در این بازی کاملاً غیر دلچسب هم به نمایش گذاشته اند اما حضور هم زمان تمامی لاک پشت ها در محیط بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan موجب شده تا مبارزه با باس های سرسخت این بازی هم همانند رویارویی با دشمنان معمولی حاضر در مراحل مختلف آن کاملاً آسان و بی درد سر جلوه کند. به عبارت بهتر در طول گیم پلی بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan بازیباز به شکل آزادانه و در هر زمان دلخواه قادر به انتخاب تمامی چهار عضو حاضر در گروه TMNT خواهد بود. به این ترتیب با انتخاب هر کدام از لاک پشت های ماجراجو در طول مراحل این اثر، کنترل سایر لاک پشت ها به دست هوش مصنوعی این بازی (که البته به لحاظ کیفیت چه در رابطه با یاران خودی و چه دشمنان حاضر در این بازی تعریف چندانی هم ندارد) خواهد افتاد. فرآیندی که کل مراحل بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan و به خصوص بخش مبارزه با باس های پایانی هر کدام از این مراحل را به صحنه هایی پر آشوب و بی ضابطه تبدیل می کند که حضور در آن ها هیچ حاصلی جز گیجی و گمراهی بازیباز به همراه ندارد. در واقع اگر چه مبارزه با باس های بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan بهترین بخش گیم پلی این بازی را تشکیل می دهد اما در عین حال به هنگام مبارزه با این دشمنان سرسخت در طول تمامی مراحل این بازی، صحنه ی مبارزه به قدری شلوغ و پر هرج و مرج می شود که بازیباز به طور کامل موقعیت خود در محیط بازی را گم می کند و تا به خود بیاید کار باس مورد نظر توسط سایر لاک پشت ها به پایان رسیده و او چیزی از نحوه ی شکست این باس نفهمیده است. این جاست که فرآیند مذکور در ترکیب با کنترل نه چندان مناسب دوربین بازیTeenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan در صحنه های شلوغ و پر حادثه ی این بازی، ما را به این نکته رهنمون می شود که چه بهتر بود تا این بازی هم همانند نسخه های کلاسیک سری لاک پشت های نینجا به شکل دو بعدی طراحی می شد تا لذت موجود در گیم پلی آن نمود بسیار بیشتری می یافت.         

در بازی اخیر ترنسفورمز لزوم به کار بستن استراتژی های متفاوت در حین انجام مبارزات بسیار به چشم می آمد. به عنوان مثال مواردی نظیر جا خالی دادن از برابر ضربات دشمنان و انجام ضد حمله های برق آسا به منظور وارد آوردن صدمات بیشتر به آن ها (و تکرار چند باره ی این عمل) نقش بسیار مهمی را در امر پیروزی بازیباز بر دشمنان حاضر در این اثر و به خصوص باس های سر سخت بازی مذکور ایفا می کرد و به این ترتیب بازیباز ناچار به استفاده ی مناسب از تمامی قدرت ها و حملاتی بود که گیم پلی بازی آن را در اختیار او قرار می داد. متاسفانه این قابلیت در بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan مشاهده نمی شود و در عمل هیچ تفاوتی نمی کند که شما در طول انجام مبارزات خود با دشمنان معمولی یا حتی باس های حاضر در این بازی از ضربات ساده برای از پا در آوردن آن ها استفاده کنید یا این که از آن ها با ضربات ویژه و ترکیبی موجود در این بازی پذیرایی نمایید. و این در حالی است که در گیم پلی این بازی ضربات ویژه ی بسیار خوب و گسترده ای برای هر کدام از لاک پشت های نینجا طراحی شده است که بخش مهمی از آن ها را می توان در ضربات ویژه ی نینجوتسو مشاهده کرد. با این حال بنا بر همان دلایلی که در سطور پیشین این متن به آن اشاره شد هیچ استفاده ی درستی از این ضربات صورت نگرفته و مبارزات بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan در کل به یکی از تکراری ترین و خسته کننده ترین بخش های گیم پلی این اثر تبدیل شده است. علاوه بر آن نظیر همین ویژگی منفی را می توان در طراحی آیتم های این بازی نیز مشاهده کرد. به این معنی که طراحان بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan آیتم های بسیار فراوانی را برای ارتقا بخشیدن به توانایی های لاک پشت های نینجا در طول مراحل مختلف گیم پلی این اثر طراحی کرده اند. اما در عمل تمامی این آیتم ها بی استفاده مانده اند و در طول زمان بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan بازیباز هیچ دلیل و انگیزه ای برای استفاده از آن ها نمی بیند. در واقع به دلیل این که با از پا در آمدن هر کدام از لاک پشت های حاضر در گروه TMNT بازیباز امکان در دست گرفتن کنترل لاک پشت بعدی را در اختیار دارد، شاید حتی به خود زحمت ندهد که از آیتم پیتزا برای احیا نمودن نوار سلامتی لاک پشت های تحت کنترل خود استفاده نماید و به این ترتیب بخش ارتقای توانایی ها در بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan (در کنار آیتم های گوناگون طراحی شده برای آن) عملاً به بخشی بی استفاده تبدیل شده است.  

از معدود نکات مثبت بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan می توان به ریزه کاری هایی اشاره کرد که یاد عناوین کلاسیک سری TMNT (که بی شک گل سر سبدشان بازی قدرتمند و خاطره انگیز کنسول فامیکام یعنی TMNT 3: The Manhattan Project بود) را در ذهن علاقه مندان دیرین مجموعه بازی های لاک پشت های نینجا زنده می نماید. به عنوان مثال هر کدام از باس های حاضر در این بازی از نوار سلامتی چندین مرحله ای برخوردارند و در مرحله ی آخر مبارزه با آن ها (پس از دریافت ضربات متعدد از سوی بازیباز) همانند نسخه های کلاسیک و دو بعدی سری TMNT رنگ آن ها به رنگ سرخ در می آید

داستان بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan شکل کلی ساده ای دارد و همان روایت همیشگی موجود در سری بازی های TMNT را به تصویر می کشد. روایت شرارت های کرنگ و شردر که با نقشه های شوم خود بار دیگر به تهدید محله ی محبوب لاک پشت های نقابدار ما یعنی منهتن نیویورک پرداخته اند و همراه با یاران و دار و دسته ی پر تعداد شان در صدد رسیدن به اهداف پلید خود هستند. اگر چه انتظار بیشتری از داستان بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan نمی رفت و عمده انتظارات بازیبازان از این بازی بر روی بخش گیم پلی آن متمرکز بود (که البته هیچ کدام از این انتظارات در نهایت برآورده نشدند) اما در عین حال این امکان وجود داشت که چالش های بیشتری را در بخش داستانی این بازی نظاره گر باشیم. چالش هایی نظیر تهدید جدی دوستان صمیمی لاک پشت های نینجا (در راس آن ها استاد اعظم شان) و ایجاد مشکلات متعدد برای آن ها از سوی شردر و دار و دسته اش که نظیر آن ها را در مجموعه انیمیشن های TMNT بسیار دیده ایم و در کل می توانستند بخش داستانی این بازی را از حالت فعلی جذاب تر سازند. با این حال داستان بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan از لحاظ چینش فراز و فرود های مختلف و دیالوگ های موجود در آن بسیار به مجموعه انیمیشن های سری TMNT وفادار است و این امر را می توان یک ویژگی مثبت برای آن به شمار آورد. این وفاداری را حتی می توان در بخش گرافیک هنری بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan نیز مشاهده کرد و در عمل نوع طراحی هنری بخش گرافیک این اثر می تواند ضعف های بخش فنی آن (از جمله نرخ فریم نه چندان مناسب این بازی) را تا حدی پوشش دهد. البته ضعف های بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan تنها به بخش گیم پلی و فنی این بازی محدود نمی شود و در بخش موسیقی نیز (بر خلاف بخش صدا گذاری که می توان کیفیت آن را خوب ارزیابی کرد) شاهد ضعف های متعددی هستیم. کاستی های متعددی که بخش عمده ی آن ها به ریتم نا مناسب قطعه های شنیداری استفاده شده در بسیاری از مراحل این بازی مربوط می شود. موسیقی کم رمق و گنگی که در درجه ی نخست با ذات اکشن مراحل این بازی سازگاری چندانی ندارد و در درجه ی بعدی هم بسیار دم دستی و بی ظرافت جلوه می کند. در کل می توان بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan را در قیاس با بازی Transformers: Devastation یک پسرفت تمام عیار برای شرکت اکتیویژن و اعضای استودیو Platinum Games به شمار آورد. چرا که لا اقل در اثر مذکور آن ها توانسته بودند به لطف طراحی باس فایت های دشوار و پر تعداد زمان گیم پلی بازی خود را به شکل کاذب طولانی تر از حالت عادی جلوه دهند و در عین حال گیم پلی آن را هم تا حدی پر رمق و قدرتمند نمایان سازند. ترفند یا کلکی که در بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan به هیچ وجه موفق به پیاده سازی آن نشده اند و در نتیجه این بازی در مجموع به اثری بسیار کوتاه ، کم رمق ، کم چالش و خالی از جذابیت تبدیل شده است که حتی سرسخت ترین و متعصب ترین هواداران لاک پشت های نینجا هم با تجربه نکردن آن چیز خاصی را از دست نخواهند داد.