با ظهور پرسش‌های جدید درمورد نحوه تعامل هوش مصنوعی با انسان‌ها و با سایر سیستم‌های هوش مصنوعی، پروتکل های تازه‌ای در حال شکل‌گیری هستند. صنعت فناوری، مانند تمام جنبه‌های دیگر جهان، از قوانین خاصی پیروی می‌کند.
با گسترش کامپیوترهای شخصی، استاندارد USB به‌عنوان راهی برای انتقال داده بین دستگاه‌ها معرفی شد. با ظهور اینترنت، آدرس‌های IP به‌عنوان برچسب‌های عددی که هر دستگاه را در فضای آنلاین شناسایی می‌کنند، رایج شدند. با گسترش ایمیل، پروتکل SMTP به‌عنوان چارچوبی برای انتقال ایمیل در اینترنت تدوین شد.
این‌ها نمونه‌هایی از پروتکل‌ها هستند؛ چارچوب‌های نامرئی که زیرساخت دنیای دیجیتال را تشکیل می‌دهند. با هر تغییر فناورانه، پروتکل‌های جدیدی برای مدیریت نحوه ارتباطات، تعاملات و عملیات پدیدار می‌شوند.
اکنون که جهان وارد عصری شده است که توسط هوش مصنوعی شکل می‌گیرد، نیاز به تدوین پروتکل‌های جدید احساس می‌شود. اما هوش مصنوعی فراتر از محدودیت‌های معمول صفحه‌نمایش‌ها و کدها عمل می‌کند و توسعه‌دهندگان را مجبور می‌سازد تا پرسش‌های بنیادین درباره نحوه تعامل سیستم‌های فناوری در دنیای فیزیکی و مجازی را بازنگری کنند.
- انسان‌ها و هوش مصنوعی چگونه هم‌زیستی خواهند داشت؟
- سیستم‌های هوش مصنوعی چگونه با یکدیگر ارتباط برقرار خواهند کرد؟
- چگونه می‌توان پروتکل هایی تعریف کرد که مدیریت‌کننده عصر جدید سیستم‌های هوش مصنوعی باشند؟
تدوین پروتکل‌های جدیددر سراسر صنعت، استارتاپ‌ها و غول‌های فناوری مشغول توسعه پروتکل‌هایی هستند که برای پاسخ به این پرسش‌ها طراحی شده‌اند. برخی از این پروتکل ها برای مدیریت شرایط کنونی که انسان‌ها همچنان کنترل قابل‌توجهی بر مدل‌های هوش مصنوعی دارند طراحی شده‌اند. برخی دیگر برای آینده‌ای تدوین می‌شوند که در آن هوش مصنوعی بخش عمده‌ای از کار انسان‌ها را برعهده خواهد گرفت.
پروتکل‌ها راهی استاندارد برای پردازش اطلاعات غیرقطعی خواهند بود. این توصیف آنتونی گمیتروک، مدیر ارشد فناوری شرکت Golf است که به مشتریان کمک می‌کند تا سرورهای راه دور هماهنگ با پروتکل Model Context Anthropic را پیاده‌سازی کنند. او می‌گوید: عامل‌ها و هوش مصنوعی ذاتاً غیرقطعی هستند؛ به این معنا که نمی‌توان دقیقاً پیش‌بینی کرد که چه می‌کنند و چگونه رفتار می‌کنند.
وقتی رفتار هوش مصنوعی پیش‌بینی‌ناپذیر باشد، بهترین راه‌حل این است که احتمالات مختلف را تصور کنیم و آن‌ها را از طریق سناریوهای فرضی آزمایش کنیم. در ادامه به چند سناریوی قابل‌تأمل در آینده هوش مصنوعی اشاره می‌شود که نیازمند پروتکل های روشن هستند.
سناریو 1: گفت‌وگوی برابر میان انسان و هوش مصنوعی
بازی‌ها یکی از روش‌ها برای تعیین پروتکل‌هایی هستند که تعادل قدرت میان هوش مصنوعی و انسان را برقرار می‌کنند.
در اواخر سال 2024، گروهی از متخصصان جوان رمزنگاری، فریسا (Freysa) را راه‌اندازی کردند؛ یک عامل هوش مصنوعی که کاربران انسانی را دعوت می‌کند تا آن را دستکاری کنند. قوانین بازی نامتعارف است: اگر بتوانید فریسا را متقاعد کنید که عاشق شما شود یا سرمایه خود را واگذار کند، جایزه‌ای دریافت خواهید کرد. هر بار که تلاش شما ناکام بماند، مجموع جوایز افزایش می‌یابد و این بازی به نوعی مبارزه میان شهود انسانی و منطق ماشینی تبدیل می‌شود.
فریسا توجه بسیاری از بزرگان صنعت فناوری را جلب کرده است. ایلان ماسک یکی از بازی‌های آن را جالب توصیف کرده و مارک آندریسن، سرمایه‌گذار برجسته، نیز به آن توجه نشان داده است.
یکی از معماران فریسا که نخواست نامش فاش شود، به بیزینس اینسایدر گفت: کار اصلی که ما انجام داده‌ایم این است که به او اجازه داده‌ایم کلیدهای خصوصی خودش را در یک محیط ایمن نگه دارد. محیط‌های ایمن یا Secure Enclaves در صنعت فناوری جدید نیستند. این فناوری توسط شرکت‌هایی مانند AWS و مایکروسافت به‌عنوان یک لایه امنیتی اضافی برای محافظت از داده‌های حساس استفاده می‌شود.
سناریو 2: تدوین قوانین برای وضعیت کنونی
هوش مصنوعی در حال حاضر بر اساس پروتکل‌هایی عمل می‌کند که مدت‌ها پیش توسعه یافته‌اند. داوی اوتنهایمر، استراتژیست امنیت سایبری و رئیس شرکت مشاوره امنیت flyingpenguin، می‌گوید: هوش مصنوعی عنصری جدید به این معادله اضافه کرده است: منطق و استدلال.
او توضیح می‌دهد که هنوز پروتکلی برای مدیریت این نوع استدلال در هوش مصنوعی وجود ندارد. برای مثال، بسیاری از شرکت‌ها از داده‌هایی مانند کتاب‌های منتشرشده یا اطلاعات آنلاین برای آموزش مدل‌های خود استفاده می‌کنند، بدون آنکه پروتکلی برای کسب اجازه وجود داشته باشد.
سناریو 3: تعامل سیستم‌های هوش مصنوعی با یکدیگربا نزدیک شدن به آینده‌ای که در آن هوش مصنوعی عمومی یا AGI به واقعیت تبدیل می‌شود، نیاز به پروتکل‌هایی برای تعامل سیستم‌های هوشمند با یکدیگر بیش از پیش احساس می‌شود.
شرکت‌های پیشرو در هوش مصنوعی در حال حاضر پروتکل‌های جدیدی را ارائه کرده‌اند. شرکت Anthropic در نوامبر 2024 پروتکل Model Context Protocol یا MCP را معرفی کرد. این پروتکل یک استاندارد جهانی و باز برای اتصال سیستم‌های هوش مصنوعی با منابع داده است که جایگزین یکپارچه‌سازی‌های پراکنده می‌شود.
در اپریل 2025، گوگل پروتکل Agent2Agent را معرفی کرد که امکان ارتباط امن میان عوامل هوش مصنوعی و هماهنگی اقدامات آن‌ها را فراهم می‌کند.
نتیجه‌گیری
توسعه این پروتکل‌ها مرحله‌ای میانی است پیش از آنکه هوش مصنوعی عمومی کاملاً به عرصه بیاید و به‌طور مستقل در جهان عمل کند. در آینده، عامل‌ها دیگر از طریق APIها ارتباط برقرار نخواهند کرد، بلکه به زبان طبیعی تعامل خواهند داشت. آن‌ها دارای هویت‌ها و تاریخچه‌های مشخص خواهند بود و حتی ممکن است شغل‌های خاصی داشته باشند.
توسط 
دیدگاهتان را بنویسید