نوشته‌ای با طعم غیر فناوری؛ چرا ما ایرانی‌ها به اینجا رسیدیم ؟ شما هم بگویید

قبل از اینکه بخواهیم به این موضوع بپردازیم که چرا ما ایرانی ها به اینجا رسیدیم باید بگوییم، سلام. باید در این روزگار بیشتر بهم سلام کنیم و حال هم را بپرسیم. چون واقعا به دوست داشتن واقعی یکدیگر بیشتر نیاز داریم.

درست است در دنیای واقعی، فعلا این کار خطرناک است اما در دنیای مجازی که خطری ندارد!

بعد از سلام باید بگویم این متن را نوشته‌ایم که کمی همفکری کنیم، نظر بخواهیم، حرف بزنیم، درد دل کنیم و هزار چیز دیگر.

اما قبل از این که ادامه بدهیم از همه می‌خواهیم (با وجود دل خون، مشکلات و هزاران چیز) منطقی نظر بدهید نه به کسی، جایی و یا مجموعه‌ای ناسزایی نگویید.

چون خودتان می‌دانید ما نمی‌توانیم این طور نظرات را منتشر کنیم و بعدا از ما ناراحت می‌شوید که شما هم دارید سانسور می‌کنید و چه فرقی دارید با این و آن.

اما واقعیت اینست ما دوست نداریم اصلاً سانسور کنیم اما خوب حق بدهید که نتوانیم یک سری موارد را منتشر کنیم.

خوب برویم کمی حرف بزنیم. یادتان باشد ما نمی‌خواهیم درد دل کسی را زیاد کنیم چون ما هم مانند شما هستیم.

گاهی خوب است که آدم در شرایط آشفته بایستد و ببینید چه می‌گذرد و چه می‌تواند بکند. شاید بگویید نظر ما چه تاثیری دارد. به نظر ما مشکل ماجرا همین جاست. جامعه چیزی نیست جز ما.

همین مایی که این روزها سرخورده، خسته و فسرده حال هستیم و خودمان را کشوری نفرین شده می‌دانیم که هر روز باید منتظر یک بدبختی یا عذاب باشیم.

اما صبر کنید آیا یک بار از خودمان پرسیدیم چرا؟ الان یک سری‎ها می‌گویند بابا دلتان خوش هستش شما. معلوم است ساختار و هزاران چیز دیگر در ایران خراب است و خودتان می‎دانید! دقیقا موضوع مهم اینجاست. چه کسی این ساختار را ساخته است؟ آیا حکومت‌ها، قانونگذاران یا همه موارد چیزی جدا از مردم هستند؟ باز شاید بگویید انتخاب ما نبوده!

بگذارید یک نگاه ساده داشته باشیم به این موضوع. ویروس کرونا الان در همه جای دنیا فراگیر شده است و متاسفانه به دلیل مواردی که خودتان بهتر از ما می‌دانید در کشور ما هم شیوع پیدا کرده است. این ویروس وارد کشور شده است و الان بسیاری را خانه نشین کرده است و ترس را در دل خیلی‌ها ایجاد کرده است و متأسفانه عزیزانی را از میان ما برده است.

اما ترس بزرگتر از کرونا چیست؟ ترس از بدی ما آدم ها! که از هزاران کرونا خطرناک‌تر است. چرا؟ کرونا علاوه بر نمایش عدم مدیریت مناسب، واقعیت بخش بزرگی از جامعه را نشان داد که فقط ربطی به سیستم ندارد بلکه به ما (دقیقاً مایی که جامعه را می‌سازیم) مرتبط است. احتکار ماسک، گران فروشی، بی‌انصافی، شیادی، دروغ، منفعت طلبی و چیزهای دیگری که مانند سرطان بدخیم جان ضعیف جامعه ما را از بین می‌برد. کرونا خواهد رفت دیر یا زود. اما از کرونا خطرناک‌تر هنوز وجود دارد و آن مایی هستیم که جز خودمان نمی‌بینیم؛ جز خواسته خودمان، جز من من من! جز سود همان لحظه، جز منفعت بیشتر به بهای از بین رفتن جامع‌ ای که در آن هستیم.

صبر کنید، یک دقیقه نه بیشتر. چشمتان را ببندید و فکر کنید چطور بود اگر به جای من بودن ما بودیم. همسایه ما خوشحال‌تر بود، جامعه ما سرزنده‌تر بود و چقدر آن موقع حتی پول‌دار بودن لذت بهتری داشت. بد نیست فکر کنید وقتی 5 میلیارد پول ماشین می‌دهید (پول خودتان هستش و حقتان، ما موردی باهاش نداریم) اما یک لحظه هم به آدم‌هایی فکر کنید که نان برای خوردن ندارند. چرا ما دیگر همدیگر را نمی‌بینیم؟

اگر کسی ما را دوست ندارد و دوست دارند ما را له کنند، حداقل ما خودمان را له نکنیم. حداقل انسان باشیم، خوب باشیم. می‌دانیم سخت است، سخت سختِ سخت. سخت‌ترین کار دنیا، اما بیایید عوض کنیم خودمان را، جامعه را، کشورمان را. اینها شعار نیست واقعیت است اما متأسفانه ما آن را شعار می‌دانیم. رحم کنیم به هم.

برای همگیتان محبت و سلامت می‌خواهیم. روزی را آرزو می‌کنیم که ایران و ایرانی در آرامش باشد.

لطفا نظرات و حرف دلتان را بزنید اما بدون توهین.