فن‌آوری‌های نوین که در دسترس محققان امروزی قرار گرفته‌اند، نقش کلیدی در شکل‌دهی درک ما از منظومه شمسی ایفا می‌کنند. وجود این فناوری‌ها نه تنها یافته‌های جدیدی را از آخرین داده‌های ثبت شده آشکار می‌کند، بلکه به محققان اجازه می‌دهد تا اطلاعات جدیدی را با استفاده از داده‌های جمع‌آوری‌شده در گذشته به دست بیاورند. به لطف این فناوری، محققانی که داده‌های چند دهه پیش از کاوشگر وویجر 2 ناسا را بررسی می‌کنند، موفق به کشف اقیانوس در قمرهای اورانوس شده‌اند.
ماموریتی که 45 سال قبل شروع شد و هنوز ادامه دارد
فضاپیمای وویجر 2 ناسا، در سال 1977 برای مطالعه سیارات بیرونی منظومه شمسی و فراتر از آن به فضا پرتاب شد. در سال 1986، این کاوشگر اولین در نوع خود بود که از اورانوس دیدن کرد و تصاویر و داده‌هایی را که قبلاً دیده نشده بود در مورد این غول یخی در طول پرواز پنج و نیم ساعته‌اش در مسیر نپتون به دست آورد. در طول این سفر، کاوشگر اطلاعاتی در مورد 10 قمر جدید که به دور سیاره می‌چرخند، دو حلقه جدید (علاوه بر 9 حلقه قبلاً شناخته شده از قبل) و اطلاعاتی درباره میدان مغناطیسی کج شده و خارج از محور اورانوس را کشف و ارائه کرد.
با وجود اینکه این داده‌ها امروز بیش از 37 سال قدمت دارند، محققانی که آن را با استفاده از تکنیک‌های مدل‌سازی مدرن تجزیه و تحلیل کرده‌اند، توانسته‌اند اکتشافات قابل توجهی در چهار قمر بزرگ اورانوس به دست بیاورند. بر اساس یافته‌های جدید، چهار قمر از ۲۷ قمر سیاره (تیتانیا، اوبرون، آریل و آمبریل) به نظر می‌رسد که لایه‌ای اقیانوسی بین هسته‌های خود و سطح یخی که آنها را می‌پوشاند دارند.
این مطالعه داده‌های اولیه جمع‌آوری‌شده در طول پروازهای وویجر 2 را با داده‌های جدیدتر از ایستگاه‌های زمینی و سایر فضاپیماهای ناسا، از جمله گالیله، کاسینی، داون و نیوهورایزنز ترکیب کرد. مدل‌های داده‌ای افزوده شده وویجر 2 به محققان این امکان را داد تا تعیین کنند که قمرها ممکن است گرمای داخلی کافی برای حفظ یک اقیانوس مایع، احتمالاً حتی با دمای قابل سکونت، را در خود داشته باشند.
در این مطالعات میزان متخلخل بودن هر یک از سطوح ماه را تخمین زدند و منابع گرمایی بالقوه‌ای را شناسایی کردند که می‌توانند به حمایت از دمای اقیانوس‌های زیرزمینی کمک کنند، و مشاهدات بیشتری در مورد ترکیب بالقوه سطح و اقیانوس های زیرین انجام دادند.
اطلاعات در مورد مواد موجود در سطح قمرها به دانشمندان کمک می‌کند تا ساختار اقیانوس‌های بالقوه زیر آنها را درک کنند. موادی که به دلیل فعالیت‌های آتشفشانی ظاهر شدند، وجود احتمالی کلریدها و آمونیاک را در اقیانوس‌های تازه کشف شده نشان می‌دهند. اگر این نظریه‌ها درست باشد، حضور این مواد بیشتر از پتانسیل اقیانوس‌های مایع بر اساس مقاومت شناخته شده آنها در برابر یخ زدگی پشتیبانی می‌کند.
کشف اقیانوس در قمرهای اورانوس، تاکید دوباره‌ای بر نیاز به کشف بیشتر اورانوس و قمرهای مرموز اطراف آن دارد. در سال 2022، آکادمی‌های ملی علوم، مهندسی و پزشکی، استراتژی دهه‌ای خود را برای علوم سیاره‌ای و اختر زیست شناسی منتشر کردند. این گزارش قبلاً مدارگرد و کاوشگر اورانوس (UOP) را به عنوان بالاترین اولویت ماموریت ذکر کرده است. این یافته‌های جدید بدون شک این موضع را تقویت می‌کند و دامنه اکتشاف کاوشگرها در فاصله‌های بسیار دو از خورشید را تضمین می‌کند.
مطالب مرتبط:
دیدگاهتان را بنویسید