10راننده برتر جهان با دست فرمان طلایی

رانندگی علاوه بر قدرت کنترل بالا و استعداد، یک هنر است که هر فردی از آن بهره مند نیست. رانندگی در خون انسان باید باشد تا بتواند بدون به هم ریختن نظم و به خطر انداختن جان دیگران به عناوین قهرمانی دست پیا کند. هر چند در شرایط حرفه ای باید جان خود را در دست گرفته و تخت گاز به سمت خط پایان حرکت کنید، در این بخش قصد داریم 10 راننده برتر جهان را معرفی کنیم که روی دست فرمان طلایی آنها نمی توان قیمت گذاری کرد.

هر چند ممکن است با شنیدن نام راننده برخی از چهره های سرشناس اتومبیل رانی به ذهنتان خطور کند، اما ممکن است اطلاعات کاملی در خصوص آنها نداشته باشید. پس با ما همراه شوید تا بهترین رانندگان تاریخ جهان را بشناسید.

10- الن پروست (Alain Prost): الن تا کنون 4 عنوان قهرمانی فرمول یک در سطح جهان به دست آورده و تنها یک نفر موفق به کسب عنوان بیشتر در فرمول یک نسبت به وی گردیده است. الن پروست فرانسوی در سالهای 1987 تا 2001 پشت فرمان اتومبیل های فرمول یک فراوانی نشسته و در سال 1999 موفق به کسب جایزه ورزشکار قرن در رشته های موتور اسپرت گردید. در طول دهه 80 و اوایل دهه 90، الن پروست رقابت حساسی با راننده فقید برزیلی “آیرتون سنا” داشته که در برخی مقاطع رانندگان دیگری مانند نلسون پیکت و نایجل منسل به صحنه رقابت اضافه گردیدند. در آخرین مسابقه فصل 1986 الن پروست موفق به شکست رقبا گردید و عنوان قهرمانی این فصل را به دست آورد. وی در سال 1988 به همراه آیرتون سنا به تیم مک لارن پیوست اما هیچ رفاقتی بین این دو هم تیمی وجود نداشت، به طوری که در طول فصل برخورد های فراوانی داخل و خارج از پیست بین آنها رخ داد.

9- نایجل منسل (Nigel Mansell): راننده انگلیسی که موفق به کسب عنوان قهرمانی جهان در مسابقات فرمول یک در سال 1992 و قهرمانی در مسابقات CART Indy Car در سال 1993 گردید. نایجل اولین راننده جهان به شمار می رود که قهرمانی در دو رقابت جهانی متفاوت در اتومبیل رانی به دست آورد. وی در 15 فصل از قهرمانی فرمول یک حضور داشت که در دو دوره از رقابت ها در صدر جدول امتیازدهی قرار گرفت. نایجل منسل دومین راننده موفق انگلیس به شمار می رود که در مجموع 31 پیروزی کسب کرد. همچنین در جدول کلی رانندگان فرمول یک، نایجل هفتمین راننده از نظر تعداد عنوان پیروزی در مسابقات گردید و افرادی مانند مایکل شوماخر، سباستین وتل و لوئیس همیلتون در مکان بالاتری نسبت به وی قرار دارند. آخرین حضور منسل در یک رقابت بین المللی مهم به سال 2005 باز می گردد که وی توانست عنوان قهرمانی Grand Prix Masters در این سال را به دست آورد.

8- ای جی فویت (A.J Foyt): معروف به سوپر تکس که به عنوان یک راننده امریکایی در رقابت های متعدد اتومبیل رانی حضور پیدا کرد. رقابت در مسابقات NASCAR، USAC، 24 ساعته Le Mans و Indianapolis 500 تنها بخشی از مسابقات سوپر تکس به شمار می رود. وی در دو سال پیاپی 1976 و 1977 به عنوان قهرمانی مسابقات جام ستارگان دست یافت و علاوه بر این موارد، ای جی فویت عناوین قهرمانی فراوانی به دست آورده است.

7- دیل ارن هارت (Dale Earnhardt): راننده امریکایی که بیشتر با لقب Intimidator شناخته می شود. وی بیشتر عمر ورزشی خود را در رقابت های نسکار حضور داشت و عناوین قهرمانی متعددی به دست آورد. کسب 76 عنوان قهرمانی در رقابت های کاپ Winston و هفت قهرمانی در نسکار بخشی از افتخارات وی به شمار می رود. آخرین حضور هارت در پیست به 18 فوریه 2001 باز می گردد که در یک تصادف شدید در دور پایانی به دلیل شکستگی جمجه جان باخت.

6- ریچارد پتی (Richard Petty): سلطان امریکایی مسابقات نسکار که هفت دوره عنوان قهرمانی جهان را به دست آورده است. وی در طول دوره حرفه ای خود موفق به کسب پیروزی در 200 مسابقه گردید و رکورد 27 پیروزی در طول یک فصل را در سال 1967 به نام خود ثبت کرد. ریچارد پتی در 1184 مسابقه شرکت کرد که در 700 مسابقه بین 10 راننده برتر قرار گرفت. شروع 513 مسابقه از خط اول توسط ریچارد پتی از سال 1971 تا 1989 یک رکورد به شمار می رود و وی اولین راننده در جهان به شمار می رود که بیش از 500 مسابقه از خط ابتدایی آغاز کرد.

5- جیمی جانسون (Jimmie Johnson): یک راننده امریکایی دیگر که به صورت تخصصی در رقابت های نسکار شرکت داشته و اولین قهرمانی فصل خود را از سال 2006 آغاز و این عنوان را در سال های 2007، 2008، 2009 و 2010 به صورت متوالی به دست آورد. وی در سال 2010 با قهرمانی در رقابت های نسکار به اولین راننده جهان بدل گردید که به 5 عنوان قهرمانی پیاپی دست یافت، هر چند این عنوان سبب فروکش کردن اشتهای جیمی جانسون نگردید و قهرمانی سال 2011 نیز به کارنامه راننده پر افتخار امریکایی اضافه شد. در فاصله سال 2002 تا 2015، جیمی جانسون مجموع 72 پیروزی، 272 بار قرار گرفتن در میان 10 راننده برتر رقابت ها و 33 بار آغاز مسابقات قهرمانی از خط اول را کسب کرد.

4- ماریو اندرتی (Mario Andretti): ماریو گابریل آندرتی راننده ایتالیایی امریکایی که به عنوان قهرمانی جهان در مسابقات مختلفی مانند فرمول یک، ایندی کار و نسکار دست پیدا کرد. عنوان قهرمانی جهان مسابقات فرمول یک در سال 1978 و چهار قهرمانی در مسابقات Indy Car تنها بخشی از افتخارات آندرتی به شمار می رود. سرعت بالای وی در مسابقات سبب گردید تا در فرهنگ عامیانه امریکا نام وی را مترادف با واژه “سرعت” بدانند. قبل از عنوان قهرمانی ماریو آندرتی در گرند پریکس سال 1978 آلمان، هیچ راننده امریکایی موفق به کسب این افتخار نگردیده بود و وی از این لحاظ به عنوان یک استثنا شناخته می شود.

3- استیون کینسر (Steven Kinser): راننده ای پر افتخار که 20 عنوان قهرمانی در سری مسابقات WoO را به دست آورده است. وی با اتومبیل شماره 11 خود در سال 2006 اعلام بازنشستگی کرد، اما تنها یک سال توانست دوری از مسابقات حرفه ای را تحمل کرده و در مسابقات سال 2007 حاضر شد. بهترین فصل حضور کینسر به سال 1978 باز می گردد که کسب چهل و شش Feature، دوازده پیروزی متوالی و کسب 24 برد در 26 مسابقه را به کارنامه حرفه ای خود اضافه کرد. وی یکی از بهترین رانندگان مسابقات سرعت به شمار می رود و بدون ترس فقط پای خود را روی پدال گار می فشرد.

2- آیرتون سنا (Ayrton Senna): راننده فقید برزیلی که بی رحمانه تنها به پیروزی فکر می کرد و برای دستیابی به آن تلاش می کرد. اولین حضور آیرتون به عنوان راننده به سال 1981 باز می گردد که در مسابقات کارتینگ شرکت کرد. وی در سال 1983 در مسابقات قهرمانی فرمول 3 انگلستان حضور پیدا کرد و اولین حضور خود در مسابقات فرمول یک را در سال 1984 تجربه کرد. وی در سال 1988 به همراه الن پروست به تیم مک لارن-هوندا پیوست و این دو به جز یک مسابقه در 16 رقابت فصل عنوان پیروزی را کسب کردند. الن پروست در سال 1989 به عنوان قهرمانی فصل دست یافت و در دو سال بعدی (1990 و 1991) آیرتون سنا موفق به کسب این عنوان گردید. سرعت وحشتناک وی در رانندگی و ترمز گرفتن دیرتر از حد نرمال پیش از رسیدن به پیچ ها، از وی یک راننده عجیب ساخته بود، به گونه ای که کمتر راننده ای جرات حضور پشت اتومبیل وی در مسابقات را داشت. هر چند این سبک رانندگی آیرتون بارها مورد انتقاد قرار گرفت اما تاثیر چندانی در روند کاری وی نداشت و همین سبک رانندگی، بیشترین Pole Position را در اختیار آیرتون قرار داد. عملکرد بی نظیر آیرتون در شرایط جوی بارانی سبب حیرت همگان شده و به یکی از بهترین رانندگان فرمول یک در شرایط بارانی تبدیل گردید. عملکرد وی در شرایط جوی نامساعد سبب کسب عنوان قهرمانی در گرند پریکس 1984 موناکو و 1985 پرتغال گردید که تنها دو نمونه از شاهکارهای سنا به شمار می رود. در نهایت اتومبیل پر عیب و ایراد BMW در تاریخ 1 می سال 1994 در پیست بولونیا ایتالیا جان آقای سریع را گرفت تا پس از آن مسابقات فرمول یک تحت تدابیر شدید ایمنی برگزار شود. نگاه نگران آیرتون پیش از آغاز رقابت در بولونیا هیچ گاه از یاد دوستدارانش نخواهد رفت.

1- مایکل شوماخر (Michael Schumacher): راننده افسانه ای فرمول یک که بیشترین عنوان قهرمانی را به دست آورد، اما این پایان کار شوماخر نبود. کسب بیشترین عنوان قهرمانی، بیشترین پیروزی، سریعترین زمان، بیشترین Pole Position و در نهایت بیشترین پیروزی در طول یک فصل از شوماخر یک اسطوره ساخت. در سال 2002 مایکل شوماخر به عنوان تنها راننده فرمول یک معرفی گردید که در تمامی مسابقات روی سکو (اول تا سوم) قرار گرفت. این رکورد بی نظیر به مدت 9 سال پابرجا بود تا اینکه سباستین وتل آلمانی موفق به کسب رکورد برابر با شوماخر گردید. مایکل یک برادر کوچکتر به نام رالف دارد که تنها برادران برنده رقابت های فرمول یک شناخته می شوند. در ماه دسامبر سال 2013، مایکل در حال اسکی دچار سانحه و به بیمارستان منتقل شد که در نهایت به مدت طولانی در کما به سر برد. مایکل تا 16 ژوئن 2014 در کما بود و با وجود سکوت خبری شدیدی که توسط خانواده مایکل در نظر گرفته شده بود، خبر می رسد که راننده افسانه ای فرمول یک پس از خارج شدن از کما روی ویلچر، بیمارستان را ترک کرده و برای همیشه فلج شده است. البته این موضوع تا کنون توسط خانواده وی تائید یا تکذیب نشده و تمام مراحل درمانی شوماخر در سکوت شدیدی انجام گردید.