در سالهای اخیر درایو های سالید روند رو به رشد خود را حفظ کرده و حتی بدان سرعت بخشیده اند؛ به طوری که در مطلبی که در روزهای گذشته منتشر شد، اعلام کردیم که تا سال 2020 فروش درایو های SSD از هارد دیسک های سنتی جلو خواهد زد. همگی به خوبی بر مزایا و معایب هر دو ذخیره ساز اشراف داریم؛ درایو های SSD با ظرفیت کمتر و قیمت بالا، در کنار سرعت بسیار بالاتر و مصرف جریان بسیار پایین و در سوی دیگر میدان نیز HDD ها با قیمت کمتر و ظرفیت بالاتر، در کنار سرعت پایین تر و مصرف جریان بالا. فاکتورهای دیگر اعم از وزن، ابعاد و … نیز جزو مورادی است که عمدتا با پیروزی درایو های SSD خصوصا در فرم M.2 همراه است. پس در روزگاری که رشد درایو های SSD اجتناب ناپذیر است، سوالاتی در زمینه حفظ و نگهداری آنها پدیدار می گردد؛ از جمله این پرسش ها آن است که آیا درایو های SSD نیز نیاز به هماهنگ سازی (Defrag) خواهند داشت یا خیر؟ برای دریافت پاسخ این پرسش با ما همراه باشید.
هارد دیسک ها اطلاعات را به صورت ترتیبی بر روی پلاتر یا همان دیسک ذخیره می کنند؛ این اطلاعات توسط یک هد آنالوگ خوانده و نوشته می شود. برای ذخیره دیتا بخش هایی همچون سگمنت و سکتور درگیر خواهند شد که در نهایت بسته به ظرفیت دیسک ها، تراکم آنها بر روی دیسک بیشتر یا کمتر خواهد بود. روزانه کاربردهای بسیاری بر روی هارد دیسک ها انجام شده و این ذخیره ساز نیز به طور مداوم در حال پاک کردن و نصب اطلاعات جدید است. زمانی که شما یک ترک موسیقی را از روی هارد دیسک خود پاک می کنید، به واقع میلیون ها 0/1 را پاکسازی کرده اید! در زمان فراخوانی یک دیتای خاص هد هارد دیسک بر روی پلاتر به حرکت درآمده و برای مثال یک هارد دیسک با موتور 7200 دور در دقیقه، گردش نیمه برای پاسخ به درخواست چیزی در حدود 4.17 میلی ثانیه است که در صورتی که نیاز به گردش کامل باشد، این زمان به 8 الی 12 میلی ثانیه نیز خواهد رسید.
داده ها به ترتیب بر روی دیسک ذخیره یا پاکسازی می شوند و در بین بلوک های مختلف تقسیم می شوند؛ این تقسیم بندی را در زبان سخت افزار Fragmentation می نامیم. عملیات Defragmentation که در ویندوز ها و یا نرم افزارهای بهبود دهنده وجود دارد، به واقع بلوک های خالی و فواصل بیت بلوک ها را مرتب سازی کرده و در نتیحه هد با سرعت بیشتری قادر به پیدا کردن اطلاعات خواهد بود. تا بدین جای مطلب متوجه کاربرد Defragmentation در هارد دیسک ها شده و اهمیت آن را درک کردیم؛ اما سوال و هدف اصلی این مطلب این است که آیا درایو های SSD نیز نیاز به عملیات Defrag خواهند داشت؟
خیر! درایو های سالید نیازی به عملیات Defragmentation نخواهند داشت. SSD ها از سامانه دسترسی تصادفی (Random Accesses) بهره برده و درون تراشه های NAND را به دنبال دیتایی که فراخوانی شده است جستجو می کنند. در عمل و میانگین، سرعت این دسترسی به 50 میکروثانیه می رسد. در نهایت چیزی در حدود 300 برابر بیشتر از یک هارد دیسک 7200RPM خواهد بود! درایو های SSD دارای الگوریتم های خاص هستند که تمامی این فرایند را به صورت هوشمند کنترل می کنند. بخش اعظم اجرا و نظارت بر این الگوریتم را “کنترلر” ها به دوش می کشند. به طور میانگین هر سلول در تراشه های NAND می تواند بین حداقل 1000 الی 4000 بار اطلاعات را در خود ذخیره کرده و یا پاک نماید؛ در نتیجه کنترلر برای آنکه طول عمر محصول را افزایش دهد، به طور دائم مراقب آن است که یک تراشه و یا بلوک بیش از باقی بلوک ها عملیات خواندن و نوشتن را انجام ندهد.
در نتیجه تمامی بلوک ها تقریبا به یک مقدار این عمل را انجام خواهند داد. بد نیست بدانید که حتی این الگوریتم به زبان آمیانه دارای نقشه دوم (B) نیز بوده و برخی بلوک های اضافی را برای ترافیک بالا در اختیار دارد. این بلوک های یدکی برای کاربران در دسترس نبوده و تنها در اختیار کنترلر قرار دارند. به عنوان مثال یک درایو با ظرفیت 512 گیگابایت، می تواند دارای ظرفیت 550 گیگابایت باشد که باقی بلوک ها در بخش ذخیره و یدکی قرار دارند. کنترلر به طور هوشمند ترانزیستورهای 0/1 معیوب را از میدان خارج کرده و آنها را با ترانزیستورهای سالم جایگزین می کند. در نتیجه هیچ نیازی به دیفرگ وجود نخواهد داشت. با این وجود برخی از نرم افزارهای محافظت و تست SSD وجود دارد که می توانید از آنها استفاده کرده و یا سعی کنید تا تنها برنامه های کاربردی و مهم خود را بر روی SSD ها ذخیره نمائید تا بدین ترتیب طول عمر آنها را باز هم افزایش دهید. در نتیجه هیچ نیازی به عملیات Defrag بر روی SSD های نخواهید داشت.
دیدگاهتان را بنویسید