برترین بمب افکن های جهان!

پس از معرفی آخرین لیست از جنگنده، هلیکوپتر و تانک های برتر جهان که توسط موسسه Military Today انتخاب شده اند، هم اینک نوبت به معرفی برترین بمب افکن های جهان می رسد. این مجموعه یک لیست شامل 7 بمب افکن برتر جهان را منتشر کرده است که مطالعه آن خالی از لطف نیست. با ما همراه باشید.

(Northrop Grumman B-2 Spirit (USA

ایالات متحده همواره برترین قدرت نظامی جهان، از فناوری های مدرن در زمینه های نظامی استفاده می کند. نخستین انتخاب این موسسه نیز B-2 Spirit است. بی-۲ اسپیریت نام بمب‌افکن رادارگریز چندمنظوره شرکت نورتروپ گرومن با کمک شرکت بوئینگ است که توانایی پرتاب جنگ‌افزارهای هسته‌ای و متعارف را دارد. این هواپیما قابلیت حمل هشتاد بمب هوشمند ۲۳۰ کیلوگرمی JDAM با سیستم جی‌پی‌اس یا ۱۶ بمب هسته‌ای ۱۱۰۰ کیلوگرمی کلاس D83 را دارد.  B-2 با سوخت گیری اولیه بیش از ۱۱ هزار کیلومتر را طی می‌کند و اگر سوخت‌گیری هوایی کند، می‌تواند به هر نقطه در کره زمین سر بزند. این بمب افکن در ارتفاع ۵۰۰۰۰ پایی به دور از چشم رادارهای دشمن می‌تواند بمب‌های زیادی را رها کند. به عبارت ساده تر، وحشتناک ترین بمب افکن جهان را در لیست مشاهده می کنید. پروژه تولید بمب‌افکن بی۲ در دوران حکومت کارتر آغاز شد. این بمب افکن همچنان گران‌قیمت‌ترین هواپیمایی است که تا حالا ساخته شده و هزینه تولید هر فروند آن بر اساس قیمت‌های سال ۱۹۹۷ حدود ۷۳۷ میلیون دلار بود. هزینه فروش با توجه به قیمت قطعات یدکی، تجهیزات، و پشتیبانی نرم‌افزاری در سال ۱۹۹۷ به ۹۲۹ میلیون دلار می‌رسید. در صورتی که هزینهٔ کل پروژه تولید این بمب‌افکن شامل تحقیقات، پیشرفت، مهندسی و آزمایش‌ها هم منظور شود، هر فروند از این هواپیما با بهایی معادل ۲٫۱ میلیارد دلار (قیمت هنگام ساختن) ساخته شده و هزینه کل پروژه بر اساس دلار سال ۱۹۹۷ معادل ۴۴ میلیارد و ۷۵۰ میلیون دلار بود! در نهایت تنها ۲۱ فروند از این بمب‌افکن تولید شد. سانحه سال ۲۰۰۸ یکی از آن‌ها را نابود کرد و ۲۰ فروند دیگر همچنان در خدمت نیروی هوایی ارتش قرار دارند. ارتش آمریکا نخستین بار از این بمب‌افکن در سال ۱۹۹۹ در جنگ کوزوو استفاده کرد و سپس در جنگ افغانستان، جنگ عراق و جنگ ۲۰۱۱ لیبی نیز از آن‌ها بهره برد. بسیاری از اطلاعات این بمب افکن مخفی مانده است. ویژگی‌های پنهان کاری، آیرودینامیکی و توانایی حمل مقدار زیادی تسلیحات، این بمب افکن را از سایر بمب افکن‌های موجود در خدمت متمایز و جدا می‌سازد.

(Tupolev Tu-160 (Russia

در جریان جنگ سرد، شوروی و ایالات متحده هر چه در توان داشتند را بر سر نابودی یک کشور دیگر با فاصله هزاران کیلومتر آن طرف تر گذاشتند. بمب افکن TU-160 نیز یکی از همان موارد است. بمب‌افکن استراتژیک مافوق صوت ساخت شرکت توپولف در کشور روسیه (شوروی) است. این بمب‌افکن تا حدی از خصوصیات پنهان‌کاری شامل کاهش نیمرخ راداری و بازتاب گرمایی برخوردار است و به طور کلی قابل مقایسه با بمب‌افکن آمریکایی بی-۱ لنسر است در حالی که ابعاد آن بزرگتر است و ظرفیت حمل مهمات بیشتری دارد. این بمب افکن دارای قابلیت حمل بمب هسته‌ای و متعارف می‌باشد و آخرین بمب افکن استراتژیک ساخت شوروی است که بزرگترین هواپیمای جنگی، بزرگترین هواپیمای مافوق صوت و بزرگترین هواپیما با قابلیت بال متغیری است که تاکنون ساخته شده‌است. تاکنون ۳۵ عدد از این بمب‌افکن ساخته شده و تولید این بمب افکن که در دوران شوروی آغاز شد هنوز در روسیه ادامه دارد. نیروی هوایی روسیه هم اکنون ۱۶ فروند توپولف-۱۶۰ را در خدمت رسمی خود دارد. خدمه پروازی توپولف ۱۶۰ شامل ۴ نفر است یک افسر خلبان و یک افسر کمک خلبان و یک افسر مهندس پرواز و یک افسر مسئول تسلیحات است. که هر چهار نفر به صندلیهای پرتاب شونده صفر/صفر (سرعت صفر/ارتفاع صفر) مجهز هستند که می‌توانند با ایمنی کامل در همه ارتفاعات و سرعتهای پروازی حتی در زمان استقرار هواپیما بر روی باند اقدام به خروج اضطراری یا همان ایجکت نمایند. بر خلاف سایر بمب افکن‌های سنگین دیگر که از یوک و فرمان استفاده می‌کنند، این بمب افکن همچون جنگنده‌ها یک دسته فرمان برای کنترل هواپیما توسط خلبان دارد. متاسفانه بسیاری از بمب افکن ها فاقد چنین ویژگی هستند. ین هواپیما برای تامین قدرت خود از چهار موتور توربوفن NK-۳۲ مجهز به پس‌سوز بهره می‌جوید که هرکدام از این موتورها رانشی برابر با ۲۵۰۰۰ کیلوگرم تولید می‌کند. موتورها در دو غلاف زیر بالها قرار گرفته‌اند و دارای ورودی‌های هوای متغیر هستند. این هواپیما از سیستم کنترل با فرامین الکتریکی (FBW)استفاده می‌کند. در این هواپیما از کامپیوتر استفاده بسیاری شده و این بمب افکن از یک سیستم هدفگیری یکپارچه و سیستم ضد جنگ الکترونیکی و کنترل خودکار سود می‌جوید. در دماغه این هواپیما، سیستم رادارای آبزور K قرار گرفته است که از آن هم برای اسکن آسمان و همینطور برای بررسی و مطالعه اهداف زمینی استفاده می‌شود. همچنین در دماغه رادار سپوکا نیز برای بررسی سطح زمین هنگام پرواز سینه مال یا بسیار نزدیک به زمین و در ارتفاعات پایین نیز تدارک دیده شده است.

(Rockwell B-1B Lancer (USA

بمب افکن B-1B جدا از آنکه یک بمب افکن با مهندسی بسیار جالب است، برای مدت ها ستون فقرات نیروی هوایی ایالات متحده بوده است. این بمب افکن یک بمب افکن راهبردی و چهار موتوره‌ی مافوق صوت نیروی هوایی آمریکا است که از بال متحرک بهره میبرد. این بمب افکن توسط شرکت راکول ساخته شده است. بی-۱ محصول نیاز نیروی هوایی آمریکا به یک بمب افکن مافوق صوت و دوربرد است که باید جایگزین بی-۵۲ استراتوفورترس میشد. نخستین مدل های این بمب افکن با نام بی-۱ ای در اوایل دهه هفتاد تولید شد اما ساخت آنها لغو و فقط 4 فروند از آنها ساخته شد. در اوایل دهه هشتاد مجددا این بمب افکن با نام بی-۱ بی با تاکید بر سطح مقطع راداری کم مورد بازنگری قرار گرفته و در سال ۱۹۸۶ به عنوان یک بمب افکن اتمی وارد خدمت در نیروی هوایی آمریکا شد. این بمب افکن در دهه نود به بمب افکن متعارف تغییر کاربری داده و در سال 1991 در عملیات روباه صحرا در بمباران عراق شرکت کرد. در سال بعد در عملیات ناتو در کوزوو شرکت کرد و پس از آن به همراه نیروهای ناتو در افغانستان و عراق وارد عملیات نظامی گردید. با بازنشسته شدن ای اف-۱۱۱ راون در سال ۱۹۹۸ و بازنشسته شدن اف-۱۴ تام‌کت در سال ۲۰۰۶ در حال حاضر بی-۱ تنها هواپیمای در خدمت بال متحرک نیروی هوایی آمریکا است. در آخرین برآورد ارزش ۱۰۰ فروند از این بمب افکن به همراه تجهیزات آن حدود ۲۰/۵ میلیارد دلار تخمین زده شد. تا به حال ۹ بی-۱ لنسر در سانحه هوایی از بین رفته‌اند که در این بین ۱۷ نفر از خدمه این بمب افکن کشته شده‌اند. آخرین مورد حادثه مربوط به سال ۲۰۰۸ و در پایگاه هوایی العدید قطر بود که طی آن به علت نقص در سیستم هیدرولیک یک فروند بی-۱ بی به مانع بتونی برخورد و دچار آتش سوزی شد. در این سانحه سرنشینان هواپیما نجات پیدا کردند اما به علت انفجار تسلیحات، بمب افکن به طور کامل نابود شد. بی-۱ لنسر از سال ۱۹۸۵ تا سال ۱۹۹۷ در نقش بمب افکن اتمی به ایفای نقش میپرداخت. با پایان یافتن جنگ سرد نقش لنسر به عنوان بمب افکن اتمی نیز پایان یافت و در سال ۱۹۹۰ با دو مورد آتش سوزی در موتور این بمب افکن کلیه پرواز های آنها در نقش بمب افکن اتمی لغو شد و با تعمیر و بازگشت مجدد به نیروی هوایی نقش بسزایی در جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ ایفا کردند. سپس از این بمب افکن در گارد هوایی ملی آمریکا استفاده شد.

(Boeing B-52H Stratofortress (USA

چهارمین بمب افکن برتر لیست Military Today، B-52H است. این بمب افکن یکی از پر تعداد ترین بمب افکن های تولید شده در جهان است. این هواپیما برای ماموریت‌های بازدارندگی هسته‌ای در دوره جنگ سرد و به عنوان جایگزینی برای بمب‌افکن بی-۳۶ ساخته شد. اولین نمونه بی-۵۲ در سال ۱۹۵۲ پرواز کرد و از سال ۱۹۵۵ تاکنون به طور پیوسته در خدمت فعال ارتش ایالات متحده است. تولید این هواپیما تا سال ۱۹۶۲ ادامه داشت و ۷۴۴ فروند از آن تولید شد. بی-۵۲ قادر به پرواز با سرعت‌های نزدیک به سرعت صوت تا ارتفاع ۱۵ هزار متری است. این هواپیما قادر به حمل بمب‌های اتمی یا متعارف هدایت‌شونده و قابلیت ناوبری دقیق جهانی است. از بی-۵۲ در جنگ‌های متعارف برای مأموریت‌های تهاجمی استراتژیک، پشتیبانی نزدیک هوایی، و عملیات‌های دریایی استفاده می‌شود. در جریان جنگ سال ۱۹۹۱ عراق حدود چهل درصد کل بمب‌های نیروهای ائتلاف توسط بمب‌افکن‌های بی-۵۲ شلیک شد. بی-۵۲ در ماموریت‌های پایش اقیانوس هم بسیار کارآمد است و می‌تواند به نیروی دریایی آمریکا در عملیات‌های ضد کشتی و مین‌گذاری کمک کند.این هواپیما قادر است در طول دو ساعت ۳۶۴ هزار کیلومتر مربع از سطح اقیانوس را دیده‌بانی کند. هم‌اکنون تنها مدل بی-۵۲اچ این هواپیما در خدمت نظامی است. از این مدل، که قادر به حمل و شلیک بیست موشک کروز هواپایه است، در مجموع ۱۰۲ فروند در سال‌های ۲-۱۹۶۱ ساخته شد. ۸۵ فروند از این هواپیما در خدمت فعال نیروی هوایی آمریکا قرار دارند و ۹ فروند در حالت ذخیره نگهداری می‌شوند. وزن خالی این هواپیما حدود ۸۳ تن و حد اکثر وزن برخاست آن ۲۱۹.۶ تن است و می‌تواند حداکثر ۳۱.۵ تن انواع مهمات شامل انواع بمب، موشک، مین و موشک‌های کروز را حمل کند. سرعت بی-۵۲ حدود ۱۰۴۵ کیلومتر در ساعت (۰.۸۶ ماخ) است و پنج خدمه شامل فرمانده هواپیما، خلبان، ناوبر، مسئول رادار و افسر جنگ الکترونیک دارد. این هواپیمای سالخورده هنوز هم در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده قرار دارد و چندین برنامه روزآمدسازی را پشت سر گذاشته‌است.

(Tupolev Tu-95 (Russia

توپولف تو-۹۵ یک بمب‌افکن استراتژیک دوربرد است که در شوروی پیشین طراحی و تولید گردیده است. این هواپیما مجهز به ۴ موتور توربوپراپ کوزنتسوف ان‌کی-۱۲ می‌باشد. بمب افکن Bear  از جهاتی به دلیل استفاده از بال های به عقب برگشته و موتورهای جت انقلابی در ساخت بمب افکن های روسی به شمار می آمدند و از جهت دیگر به دلیل تقلید دوباره از نمونه های آمریکایی نقطه ضعفی برای صنعت هواپیماسازی محسوب می شدند. توپولف Tu-95 در سال های ۱۹۵۱ و ۱۹۵۲ طراحی و ساخته شد و به سال ۱۹۵۵ نخستین پرواز خود را انجام داد. بدنه Tu-95 از بسیاری جهات به همان B-29 قدیمی آمریکایی شباهت دارد، استفاده از سطح مقطع دایره ای شکل برای بدنه و موارد دیگر همه و همه اشاره به تقلید روس ها از آمریکایی ها دارد. قسمت دم هواپیما مقداری بالا کشیده شده است و بر خلاف B-29 که مسلسل چی های آن درست در پشت بال ها قرار داشتند، در Tu-95 محفظه های نگهداری مسلسل چی ها و توپ های اینبار روسی آنان به قسمت عقب هواپیما و زیر دم منتقل شده است. دماغه این هواپیما به شکلی ورم کرده طراحی شده تا بتواند مقرهای ناوبری را در خود جای دهد. درست در پشت این دماغه کابین پرواز قرار گرفته است. این کابین پرواز از نظر داشتن دو کنترل برای خلبان و کمک خلبان بسیار به کابین های امروز شباهت دارد، جز این که ظاهراً بسیار تنگ و دارای دید کم و البته کمی قدیمی است.

(Tupolev Tu-22M (Russia

ششمین بمب افکن برتر جهان، TU-22 بسیار مشهور است. توپولف-۲۲ از همان روزهای اول ورود به خدمت به علت شکل خاص بدنه، از جانب خلبانهای شوروی به نام درفش خوانده می شد. اما پس از سوانح زیاد، بعدها آدمخوار نام گرفت! این بمب افکن در جنگ 8 ساله علیه ایران نیز مورد استفاده قرار گرفت و در طی آن 8 فروند توپلوف 22 توسط جنگنده های ایرانی سرنگون شدند. عملکرد بمب افکن های توپولف در این جنگ بسیار بد بود. موفقیت های آنان ناچیز و تعداد زیادی از آنها به همراه اسکورت هایشان توسط نیروهای ایرانی منهدم شدند. باقی مانده آنها نیز در جنگ با آمریکا از بین رفتند. روسها تقصیر را به گردن عرب ها انداختند و آنها را متهم کردند که از بمب افکن های توپولف به خوبی استفاده نکرده اند. توپولف-۲۲ به‌عنوان یک جایگزین فراصوت برای بمب‌افکن توپولف-۱۶ ساخته شد. طراحی اولیهٔ این هواپیما در شرکت توپولف برای برآورده کردن این نیاز در سال ۱۹۵۴ آغاز گشت و در زمان طراحی نام هواپیمای ۱۰۵ را به خود گرفت. نخستین نمونه اولیه آن در سال ۱۹۵۷ تکمیل گردید و نخستین پرواز خود را از فرودگاه ژوکوفسکی در تاریخ ۲۱ ژوئن ۱۹۵۸ انجام داد. توپولف-۲۲ سال ۱۹۶۲ به خدمت گرفته شد، ولی مشکلات قابل ملاحظه‌ای در آن وجود داشت که منجر به زمینگیر شدن آن و چندین سانحه گردید. یکی از مهمترین نقیصه‌های آن داغ شدن پوسته آن در سرعت فراصوت بود که منجر به تاب برداشتن کنترل راد می‌شد و کنترل آن را مشکل می‌کرد. سرعت آن هنگام فرود صد کیلومتر در ساعت بیشتر از بمب‌افکن‌های پیش از خود بود و دم آن هنگام فرود میل به برخورد به زمین داشت، ولی این مشکل بعداً با افزودن تثبیت کننده‌های الکترونیکی برطرف شد. حتی پس از برطرف شدن مشکلاتش پرواز با بلایندر آسان نبود و به تعمیر و نگهداری بسیار زیادی نیاز داشت. یکی از ویژگی‌های ناخوشایند آن طراحی بال آن بود که سبب وارونگی سکان و غیرقابل کنترل شدن هواپیما می‌شد. در نهایت باید گفت که این بمب افکن کارنامه چندان درخشانی از خود به جای نگذاشته است و آوردن نام آن در لیست Military Today جای تعجب دارد! این هواپیما دارای ۳ کرو پروازیست که شامل یک خلبان در جلو، یک افسر مهمات در عقب و یک ناوبر در پایین می‌شود. اتاقک خلبان توپولف-۲۲ دارای دید بدی به بیرون است و فرود و برخاست مشکل این هواپیما را برای خلبان مشکل تر می‌کند. عدم راحتی صندلی‌ها و جایگاه بد ابزار آلات و سوییچ‌ها از دیگر ویژگی‌های این هواپیما است. مهمات دفاعی توپولف-۲۲ که به وسیله افسر اسلحه کنترل می‌شود شامل یک برجک دم در زیر موتور است که شامل یک ای ام-۲۳ ۲۳ میلیمتری یا توپخانه آر-۲۳ است.

(Xian H-6K (China

چین که به مهندسی معکوس معروف است، H-6K را برای بمباران های نظامی در اختیار دارد. اچ-۶ ورژن زیرامتیاز توپولف-۱۶ شوروی است. این هواپیما یک جت بمب افکن دوموتوره است که برای نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین ساخته شده است. کشورهای مانند نیروی هوایی مصر، عراق و چین از این هواگرد استفاده می کند. در حال حاضر عراق و مصر استفاده از این بمب افکن را متوقف کرده اند. نسخه ی چینی و بهبود یافته آن همچنان در خدمت است.

(برخی از قسمت های این مطلب از ویکی پدیا است).

برای اطلاع از جدیدترین اخبار دنیای دیجیتال، قیمت انواع قطعات سخت افزاری و تجهیزات الکترونیکی، آگاهی از اخبار مرتبط با تکنولوژی از جمله نوسان قیمت ارز، تصاویر، ویدئوها و مطالب آموزشی اختصاصی به کانال تلگرام وب سایت سخت افزار بپیوندید: telegram.me/sakhtafzarmag