ظاهراً ناسا می‌تواند 98 درصد از عرق و ادرار فضانوردان را به آب آشامیدنی تبدیل کند و این دستاورد بزرگی برای مأموریت‌های فضایی آینده محسوب می‌شود.
ناسا به نقطه عطفی در فناوری دست یافته است که می‌تواند روزی نقش مهمی در ماموریت‌های سفر به ماه و فراتر از آن ایفا کند. این هفته، آژانس فضایی ناسا فاش کرد که سیستم کنترل محیطی و پشتیبانی حیات ایستگاه فضایی بین‌المللی (ECLSS) در حال بازیافت 98 درصد از تمام آبی (شامل عرق و ادرار) است که از بدن فضانوردان در ایستگاه فضایی ترشح می‌شود.
از نظر عملکردی، می‌توانید تصور کنید که این سیستم به روشی شبیه لباس‌های «استیل‌سوت» داستان تخیلی «تلماسه» عمل می‌کند. یکی از بخش‌های سیستم کنترل محیطی و پشتیبانی از حیات در ایستگاه فضایی بین‌المللی از رطوب‌گیرهای پیشرفته برای جذب رطوبت بدن خدمه ایستگاه فضایی در هنگام انجام وظایف روزانه استفاده می‌کند.
سیستم فرعی دیگری که با نام «مجموعه پردازنده ادرار» شناخته می‌شود، ادرار فضانوردان را با کمک تقطیر خلاء بازیابی می‌کند. به گفته ناسا، فرآیند تقطیر آب و آب نمک ادرار را که همچنان حاوی H20 قابل بازیافت است، جداسازی می‌کند. این آژانس اخیراً آزمایش دستگاه جدیدی را آغاز کرده است که می تواند آب باقی‌مانده در آب نمک را استخراج کند. به لطف این سیستم جدید، ناسا به نرخ بازیافت آب 98 درصدی در ایستگاه فضایی بین‌المللی دست یافت. در صورتیکه که ایستگاه قبلاً حدود 93 تا 94 درصد از آب را بازیافت می‌کرد.
مأموریتی هدفمندتر با منابع آبی کافی
کریستوفر براون از ناسا که عضوی از تیمی است که سیستم‌های پشتیبانی حیات ایستگاه فضایی بین‌المللی را مدیریت می‌کند، گفت: این حرکت گامی رو به جلو در تکامل سیستم‌های پشتیبانی حیات است. فرض کنید 100 پوند آب در ایستگاه جمع‌آوری کرده‌اید. شما 2 لیتر از آن را از دست می‌دهید و 98 درصد دیگر برایتان باقی می‌ماند. حفظ این چرخه دستاورد بسیار بزرگی است.
اگر حتی فکر اینکه شخصی ادرار خود را می‌نوشد حالتان را بد می‌کند، نگران نباشید. جیل ویلیامسون، مدیر زیرسیستم‌های آبی ECLSS ناسا گفت: این پردازش اساساً شبیه به برخی از سیستم‌های توزیع آب زمینی است و فقط در گرانش میکرو انجام می‌شود. در واقع خدمه عرق و ادرار نمی‌نوشند و آنچه دردسترس آنها قرار می‌گیرد آب آشامیدنی است که بازیافت، فیلتر و تمیز شده است. این نوشیدنی حتی تمیزتر از آبی است که ما اینجا روی زمین می‌نوشیم.
به گفته ویلیامسون، سیستم‌هایی مانند ECLSS در آینده حیاتی خواهند بود. زیرا ناسا ماموریت‌های بیشتری را فراتر از مدار زمین در پیش دارد. ویلیامسون گفت: هرچه آب و اکسیژن کمتری برای ارسال با فضاپیما داشته باشیم، می‌توان بار علمی بیشتری را به‌همراه فضاپیما پرتاب کرد. به عبارت دیگر، با سیستم‌های احیاکننده قابل اعتماد و قوی دیگر نیازی نیست که خدمه نگران منابع آبی باشند و می‌توانند روی هدف واقعی ماموریت خود تمرکز کنند.
توسط 
توسط 
توسط 
واقعا یکی از سخت‌ترین مشاغل دنیاست
خوبه دیگه ، از تولید به مصرف .