پتنت جدید بوئینگ که می تواند آمار تلفات سقوط هواپیما را به صفر برساند

سانحه هوایی نیاز به توضیح خاصی ندارد. شاید برای خلبان و دستیارش این داستان چند دقیقه ای طول بکشد اما مسافرین پروازی که دچار سانحه هوایی می شود بیشتر از چند ثانیه قبل از وقوع حادثه از چیزی خبر ندارند. چند ثانیه و بعد از آن دیگر خبری از یک هواپیمای غول پیکر با آن همه سرنشین نیست و به جایش فقط نیروهای امدادی هستند و خبرنگاران. شاید ماه ها و شاید هم سال ها طول بکشد تا بقایای به جا مانده از یک سقوط در اعماق اقیانوس ها پیدا شود. سانحه های هوایی البته موارد تازه ای نیستند و قدمت آنها حتی به پیش از اختراع هواپیما و به دوران داوینچی باز می گردد. آنجا که انسان اولین قدم ها را برای پرواز بر میداشت و بسیار بودند افرادی که در راه رسیدن به این آرزو جان خود را از دست می دادند. از همان زمان تا به حال مهندسان تلاش کرده اند آمار سقوط ها و تلفات ناشی از آنها را تا حد امکان کاهش دهند. در سال های اخیر و با پیشرفت تکنولوژی این آمار کاهش چشمگیری داشته اما هنوز تا زمان ایمنی صد در صدی پروازها راهی طولانی باقیست. حالا به نظر می رسد بوئینگ در این زمینه پیش قدم شده و قصد دارد گامی بزرگ در جهت به صفر رساندن تلفات سوانح هوایی بردارد.

یکی از مواردی که می توان به عنوان اصلی ثابت در بیشتر تکنولوژی های ساخت بشر به آن استناد کرد، آغاز یک حرکت از صنایع نظامی و گسترش حوزه کاربرد آن به لوازمی است که افراد غیر نظامی می توانند از آنها استفاده کنند. شاید بارزترین نمونه از این دست تکنولوژی ها هم GPS باشد که اولین بار برای کاربردهای نظامی توسعه پیدا کرد و در حال حاضر درصد بسیار زیادی از تلفن های همراه موجود در جهان از آن استفاده می کنند. این بار هم تکنولوژی نظامی قرار است به کمک انسان ها بیاید. بوئینگ پتنتی با نام Rapid Deployment Air and Water Vehicle (یا وسیله نقلیه هوایی – دریایی با آرایش سریع) به ثبت رسانده که در واقع نوعی هواپیمای بدون سرنشین است که می تواند هم در هوا و هم در دریا کار کند. آن طور که از اطلاعات پتنت مشخص است این هواپیمای بدون سرنشین به صورت یک طرفه می تواند تغییر حالت دهد؛ یعنی فقط یک بار می تواند از حالتی که در حال پرواز در آسمان است به حالت شنا در دریا برود. برای این کار باله های عقب هواپیما از بدنه جدا شده و سطوح کنترلی آن در حالت جدید مانند باله های ماهی عمل می کنند. همچنین از همان موتوری که در حالت هواپیما به کار رفته در شرایط جدید به عنوان پیشران آبی بهره گرفته می شود. به این ترتیب این وسیله می تواند مانند زیر دریایی برای مدت مشخصی در زیر سطح آب به کار خود ادامه دهد و پس از آن به سطح آب بازگشته و به کمک تجهیزات مخابراتی که روی آن نصب می شوند با مرکز کنترل تماس بر قرار می کند. همان طور که گفته شد این طرح در حال حاضر برای صنایع نظامی آمریکا ساخته شده اما بدون شک در آینده ای نه چندان دور، با پیشرفت هایی که بدون شک صورت خواهند گرفت و گسترش کاربرد آن شاهد اضافه شدن این تکنولوژی به هواپیماهای مسافربر نیز خواهیم بود تا به این ترتیب پرواز با هواپیما بیش از هر زمان دیگری امن و برای انسان لذت بخش باشد.