خودکشی به سبک خلبانان ژاپنی! (واقعیتی ترسناک)

جنگ جنگ و جنگ… زمانی که علوم تکنولوژی، الکترونیک و کامپیوتر در جنگ ها بی اثر شوند، پای اتفاقات عجیب و غریب به داستان باز می شود؛ اتفاقاتی که باور پذیری آنها بسیار دشوار و دردناک است. شاید بدترین اتفاقات اینچنینی را در جریان جنگ جهانی دوم نظاره گر بودیم؛ زمانی که کشور ژاپن به دلیل قدرت بالای نظامی خود خصوصا در نبردهای دریایی، میل به همکاری با هیتلر را نشان داده و این کشور با رویایی گسترش مرزهای خود به جنگ راه یافت. نیروی هوایی و دریایی ژاپن در هفتم دسامبر ۱۹۴۱ بـه پایگاه دریایی آمریکا در پرل هاربر، واقع در جزایر هاوایی در اقیانوس آرام، حمله کردند و صدمات بسیار سنگینی بـه آمریکایی‌ها وارد ساختند. ژاپن صبح روز یکشنبه را برای این حمله انتخاب کرد تا بیش‌ترین غافلگیری را به نیروهای آمریکایی وارد سازد. دولت آمریکا روز بعد به ژاپن اعلان جنگ داد و همزمان، دولت‌های بـریتانیا، آلمان و ایتالیا نیز در این رویارویی صف آرایی کردند. تهاجم ژاپن بر حوزه‌های نفوذ آمریکا و اروپاییان در خاور دور چنان گسترده و قدرتمند بود که برای حریفان مقابل، جز عقب‌نشینی و شکست چیز دیگری در برنداشت!

نتیجه این حمله برای نیروی دریایی آمریکا یک فاجعه کامل بود.۳۶۰ هواپیمای ژاپنی توانستند ۵ نبردناو بزرگ آمریکایی را به همراه ۳ کشتی کوچک تر غرق کنند. ۳ نبردناو دیگر به گونه‌ای آسیب دیدند که توان عملیاتی خود را از دست دادند. علاوه بر آن، ۱۸۸ هواپیمای آمریکایی بر روی زمین نابود شده و ۱۵۵ هواپیمای دیگر آسیب دیدند. در پایان آن روز بیش از ۲۴۰۰ کشته و ۱۲۴۰ مجروح نیز بر دست نیروی دریایی آمریکا مانده بود. ناوگان ایالات متحده در اقیانوس آرام بطور موقت از کار افتاد. تایلند بـه اجبار بـا ژاپن متحد شد و انگلیسی‌ها از برمه و مالایا بیرون رانده شدند. سنگاپور توسط ژاپن فتح شد و شصت هزار تن به اسارت درآمدند. ژاپنی‌ها به سرعت اندونزی (هندِ هلند) را تصـرف و سرانجام، ارتش ایالات متحده را در فیلیپین وادار به تسلیم کردند. آنها همچنین جزایر آمریکایی و بریتانیایی را در غرب اقیانوس آرام تصرف و جای پایی در جزایر آلوئتی و گینه نو به دست آوردند؛ جایی که ژاپن، در واقع، می‌توانست استرالیا را مورد تهدید جدی قرار دهد. بدین سان، ژاپن همانند آلمان، در نخستین ماه‌های نبرد، به عنوان یک فاتح تمام عیار، جلوه کرد و اقیانوس آرام و آسیای جنوب شرقی در دست او قرار گرفت. (برخی از اطلاعات این نبرد از ویکی پدیا است).

(صحنه ای از حمله به بندر پرل هاربر)

ایالات متحده پس از اعلام جنگ و ایجاد یک اتحاد با کشورهای متحد خود در اروپا و حتی آسیا، خود را برای یک نبرد تمام عیار آماده کرد. ارتش به سرعت دست به کار شد و پیش از آن تمام مناسبات این دو کشور قطع شده رو به زوال رفت. آمریکا به سرعت به نیروی دریایی خود سر و سامانی مجدد داد؛ تمامی افسران ارتش خصوصا در نیروی دریایی به ناگاه به خدمت فراخوانده شدند و این کشور به سرعت وارد نبرد شد. ناوگان بزرگ نیروی دریایی آمریکا به همراه متحد بزرگ خود، انگلستان، نبردهایی دریایی را آغاز کردند؛ انگلستان به عنوان کشوری که در نبردهای دریایی تجربه ای بزرگ داشت، به خوبی از پس نقشه های حمله به جزیره های اطراف ژاپن بر می آمد. ژاپن در آن زمان دارای بزرگترین رزم ناو جهان با نام “یاماتو” بود. این نبردناو در ۱۹۳۷ به آب انداخته شد و پس از یک هفته راه‌اندازی گشت. پس از حمله به پرل هاربر در ۷ دسامبر ۱۹۴۱، یاماتو برای مبارزه با نبردناوهای قدرتمند ایالات متحده، که رقیب اصلی ژاپن در اقیانوس آرام محسوب می‌شد، انتخاب گردید. این نبردناو در ۷ آوریل ۱۹۴۵، پس از برخورد چندین اژدر و بمب، از جانب ناوگان ایالات متحده آمریکا، در شمال اوکیناوا غرق شد. و این ثمره ای از برنامه ریزی دقیق و قدرت ارتش ایالات متحده بود که یک اسطوره را در ارتش این کشور به قعر اقیانوس می فرستاد!!

در ۷ آوریل ۱۹۴۵ نبردناو یاماتو بزرگترین نبردناو جهان، در فاصله بسیار زیاد از ساحل اوکیناوا جایی که قرار بود یاماتو خود را به آنجا رسانده و پس از لنگر گیری کنار ساحل بوسیله توپها و پرسنلش از ساحل دفاع کند بر اثر حمله بیش از ۳۰۰ هواپیمای ناوپایه در طول دو روز غرق شد. به هواپیماهای اژدر افکن آمریکایی آموزش داده شده بود که همه اژدرهایشان را به یک طرف ناو شلیک کنند تا از متعادل کردن مؤثر ناو با پر کردن مخازن آن جلوگیری کنند و ترجیحاً عقب یا جلوی کشتی را که احتمالاً زره ضعیفتری داشتند را هدف قرار دهند. یک رزم‌ناو هم که جزو نیروهای پوششی یاماتو بود غرق شد. بعد از این اتفاق نیروی دریایی ژاپن عملیات‌ها را متوقف کرد و در ادامه جنگ شرکت نکرد. این مقدمه برای رسیدن به اصل مطلب جهت آشنایی با آخرین ترفند ژاپنی ها برای نابودی ناو های آمریکایی بود.

(تصویری از یاماتو)

ژاپن که با نزدیک شدن ناو و کشتی های جنگی ایالات متحده و انگلستان خود را در معرض شکست سنگین می دید، کامیکازه يا کامی‌کازه روی آورد؛ کامیکازه که یکی از واژگان شینتو است، در لغت به‌معنی «باد الهی» است و به حملات انتحاری‌ای گفته می‌شود که از سوی نیروی هوایی ارتش امپراتوری ژاپن علیه کشتی‌های جنگیِ نیروهای متفقین انجام می‌شد.  خلبانان کامیکازه به‌عمد تلاش می‌کردند که هواپیمای خود را که معمولً به مواد منفجره و انواع بمب‌ها و یا مخازن پر از سوخت مجهز بود به کشتی‌های جنگی بکوبانند.  هنگامی‌که مغول‌ها دو بار در سال‌های ۱۲۷۴ و ۱۲۸۱ میلادی به جزیره‌های جنوب‌غربی ژاپن حمله کردند، توفان شدیدی درگرفت و باعث شکست آنان در هر دو تهاجم شد. ترکیب کامیکازه از آن زمان رواج پیدا کرد. بعدها و درهنگام جنگ جهانی دوم، کامیکازه به حمله‌های انتحاری خلبانان نیروی هوایی ژاپن نیز گفته شد. با پیشرفت ناوگان دریایی ایالات متحده آمریکا به‌سمت ژاپن، نیروی دریایی ژاپن که دیگر توان مقابله با هواپیماهای جدیدتر آمریکایی را نداشت، تصمیم گرفت که ۲۵۰ کیلوگرم مواد منفجره را بار جنگنده‌های هوایی خود کند و برای انهدام رزم‌ناوهای هواپیمابر آمریکایی حاضر در آسیا پاسیفیک، این هواپیماهای تک‌سرنشین را به عرشه آن کشتی‌ها بزند. فقط در ماه مه سال ۱۹۴۳، تعداد 43 حمله کامیکازه اتفاق افتاد. این هواپیماها برای به حداکثر رساندن آسیب به رزم‌ناوها طراحی شده‌بودند.

این سنت مرگ به جای شکست و تسخیر شدن، در فرهنگ نظامی ژاپن تثبیت شده بود و آنها شکست و تسخیر شدن را شرم می دانستند. آنها معتقد بودند وفاداری باید تا زمان مرگ ثابت باشد و این یکی از اولین سنت های زندگی سامورایی است. این حمله ها به قیمت از دست دادن تعداد زیادی از خلبانان تمام شد، اما ژاپن برتری هوایی خود را از دست داده و چاره ای جز این نبود. هر هواپیمایی که در دسترس بود میتوانست با مقداری تغییرات به کامیکازه تبدیل شود. غربی هامعمولا از کامیکازه به نام حملات خودکشی نام می برند  آلمان نازی نیز چنین نیرویی با نام اسکادران لئونیداس داشت ولی فرماندهان آلمانی علاقه چندانی به استفاده از این نیروی نداشتند. نبردهایی که در خلال سال 1942 بین ناوها خصوصا در میدوی صورت گرفت، نیروی دریایی و ژاپن را به شدت ضعیف کرد؛ ژاپن خود را برای یک جنگ کوتاه مدت آماده کرده بود و به هیچ وجه زیرساخت های خود را برای یک نبرد طولانی و سهمگین آماده نکرده بود. این اشتباه ژاپن بود که قدرت آمریکا را دست کم گرفته بود!

(یکی از کشتی‌های جنگی آمریکایی که در جنگ جهانی دوم مورد هجوم کامیکازه)

در نتیجه آنها توانایی جایگزین ساختن جنگنده ها، کشتی ها، خلبانان و ملوانان منهدم شده و کشته شده را در یک جنگ طولانی نداشتند. موفق ترین عملیات کامیکازی را برخی مربوط به خلبان ژاپنی کیوشی اوگاوا فردی که هواپیمای خود را در۱۱می ۱۹۴۵به ناو هواپیمابر یواس اس بانکر هیل کوبید می دانند. اگر خلبانی تا دوبار در یک حمله کامیکازه شرکت کرده و زنده باز می گشت، ترسو خوانده می شد. خلبانان گاها یک چاقو یا خنجر را با خود حمل می کردند که پیش از برخورد با هدف خود کشی نمایند که هاراکیری نیز نامیده می شود. یو اس اس بانکر هیل بعد از برخورد هواپیمای کیوشی اوگاوا به آن در ۱۱می ۱۹۴۵تعداد ۳۸۹نفر از ۲۶۰۰ خدمه خود را بر اثر این حمله از دست داد. و اما پیشنهاد اصلی حملات کامیکازه از کجا آغاز شد؟ کاپیتان موتوهارو اوکامورا، مسئول پایگاه تاتیاما در توکیو، و همچنین فرمانده گروه هوایی 341 به عنوان اولین افسر ژاپنی این پیشنهاد را ارائه کرد. سپس در سال 1944 یک یک مربی پرواز به نام تاکئو تاگاتا مسئول آموزش خلبانان در تایوان برای ماموریت های انتحاری شد. یکی از مهمترین دلایل استفاده از نیروی هوایی انتحاری، کاهش تعداد جنگنده های ژاپنی بود که به دلیل تکنولوژی پایین مغلوب آمریکایی ها بودند. خلبانان کامیکازه نیازمند دریافت مهارت های چندانی نبودند؛ تنها کافی بود هواپیمای خود را بلند کرده و به یکی از بخش های مهم یک کشتی جنگی بکوبند. تا پایان جنگ جهانی دوم، 3000 هواپیمای کامیکازه به پرواز در آمدند که البته به معنی به هدف رسیدن همگی آنها نیست؛ چرا که برخی نیز توسط هواپیماهای آمریکایی و یا پدافند ناوها پیش از برخورد نابود می شدند. در نهایت حملات کامیکازه نیز نتوانست جلوی پیشروی های متفقین را بگیرد و در نهایت متفقین قصد استفاده از اوکیناوا به عنوان سکویی برای اجرای عملیات سقوط داشتند که پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما و ناکازاکی در اوت ۱۹۴۵ و اعلان جنگ اتحاد جماهیر شوروی به ژاپن این کشور تسلیم شد و جنگ جهانی دوم به پایان رسید.