در حالی که دنیا هزینه‌ی زیادی برای تحقیق و توسعه‌ی تلسکوپ فضایی جیمز وب متحمل شده و انتظار کشف حقایق اسرار آمیزی توسط آن دارد، تلسکوپ فضایی هابل همچنان به یافته‌های خود اضافه می‌کند و بار دیگر بر این ضرب المثل صحه می‌گذارد که “دود از کنده بلند می‌شود”! دانشمندان ادعا می‌کنند که در هنگام تجزیه و تحلیل تصاویر جدید تلسکوپ فضایی هابل متوجه شده‌اند که دورترین ستاره جهان هستی توسط تلسکوپ هابل ثبت شده است.
دورترین ستاره جهان هستی کجاست؟
ستاره‌ای که از آن بحث می‌کنیم در میان دانشمندان به Earendel مشهور است و تاکنون دورترین ستاره‌ای است که توسط بشر پیدا شده است. همانطور که می‌دانید نور در هر ثانیه مسافتی به اندازه‌ی 8 برابر قطر زمین را طی می‌کند و اگر همان نور به مدت یک سال به مسیر خود ادامه دهد، می‌گویند که یک سال نوری طی شده است. حال نکته‌ی قابل توجه این ستاره، مسافت و عمر طولانی مدت آن است که به اندازه‌ی 12.9 میلیارد سال نوری تخمین زده شده است.
در صورت تایید این ادعا، این ستاره دورترین ستاره‌ای خواهد بود که تا به حال دیده شده است و رکورد قبلی ستاره‌ی (SN: 7/11/17) را می‌شکند. محققان در تاریخ 30 مارس و در مجله‌ی معتبر Nature گزارش می‌دهند که نور این ستاره در سفر خود به سمت زمین حدود 12.9 میلیارد سال نوری را طی کرده است که حدود 4 میلیارد سال بیشتر از رکورددار سابق بود. مطالعه این ستاره می‌تواند به محققان کمک کند تا به رمز و رموز آن زمان مرموز اولیه (اوایل انفجار بیگ بنگ) پی ببرند و بیشتر درباره ترکیب کیهان بیاموزند.
کاترین ویتاکر، ستاره‌شناس از دانشگاه ماساچوست آمهرست، که در بخشی از مطالعه جدید نقش دارد، می‌گوید:
«اینها چیزهایی هستند که در خوشبینانه‌ترین حالت امیدوارید بتوانید آنها را کشف کنید. حتی خوش‌بین‌ترین دانشمندان هم امیدی به ثبت این تصویر نداشتند».
محققان این شی را هنگام تجزیه و تحلیل تصاویر تلسکوپ فضایی هابل از ده‌ها خوشه کهکشانی نزدیک به زمین پیدا کردند. این خوشه‌ها آنقدر عظیم هستند که نور اجسام پس‌زمینه دورتر را خم کرده و متمرکز می‌کنند، چیزی که به آن لنز گرانشی می‌گویند. در تصاویر یک خوشه، اخترشناس برایان ولش از دانشگاه جانز هاپکینز و همکارانش متوجه یک قوس بلند، نازک و قرمز شدند. تیم متوجه شد که این کمان یک کهکشان پس زمینه است که نور آن خوشه منحرف و تقویت شده است.
محققان می‌گویند که در بالای آن کمان قرمز یک نقطه روشن وجود دارد که برای اینکه یک کهکشان کوچک یا یک خوشه ستاره‌ای باشد، بسیار کوچک است. ولش در این رابطه می‌گوید:
«ما تصادفاً متوجه شدیم که این یک ستاره با حالت یک عدسی است. محققان تخمین می‌زنند که نور ستاره تنها از 900 میلیون سال پس از انفجار بزرگ، که حدود 13.8 میلیارد سال پیش رخ داد، سرچشمه می‌گیرد.
ولش و همکارانش به طور شاعرانه آن را «ارندل» از کلمه قدیمی انگلیسی به معنای «ستاره صبح» یا «نور طلوع‌کننده» نامیده‌اند و تصور می‌کنند که یک غول بزرگ با جرم حداقل 50 برابر خورشید است. اما از سوی دیگر این محققان نمی‌توانند بدون مشاهدات دقیق‌تر این مقدار (اندازه‌ی فیزیکی) را مشخص کنند، یا درباره ستاره بیشتر بیاموزند یا حتی تایید کنند که ستاره است! این محققان قصد دارند از تلسکوپ فضایی جیمز وب (که اخیراً پرتاب شده است) برای بررسی بیشتر Earendel استفاده کنند. این تلسکوپ که با نام JWST نیز شناخته می شود، در تابستان امسال مطالعه جهان دور را آغاز خواهد کرد. JWST ممکن است اشیایی را از زمان‌هایی که هابل می‌توانست ببیند را کشف کند، زیرا تلسکوپ جدید به نور اجسام دورتر حساس است.
جالب است بدانید که ولش امیدوار است که تلسکوپ جیمز وب تعداد بیشتری از این ستارگان دارای لنز گرانشی را پیدا کند. او در این رابطه می‌گوید “امیدوارم این رکورد خیلی دوام نیاورد.”
توسط 
دیدگاهتان را بنویسید