اچ تی سی و آرزوهای بر باد رفته؛ چرا کمپانی تایوانی قرار نیست هرگز بازگردد؟

تقریبا 5 سال قبل، اچ تی سی یکی از برترین تولید کنندگان تلفن های هوشمند در جهان بود. در دوره ای که اپل به تازگی در حال اوج گیری بود و فاصله شرکت های دیگر با هم چندان زیاد به حساب نمی آمد، اچ تی سی جزو محبوب های دنیای تلفن های هوشمند به حساب می آمد. احتمالا بسیاری از ما گوشی های درخشانی مانند HD2 و Butterfly را به یاد می آوریم که چگونه با استفاده از سخت افزار قدرتمند و نمایشگرهای بزرگی که در آن دوره چندان عرف به حساب نمی آمدند در بازار فرمانروایی می کردند و به آرزوی بسیاری از کاربران تبدیل شده بودند. اما اچ تی سی همیشه چند قدم از اصلی ترین رقبای خود یعنی سامسونگ و در آن زمان سونی اریکسون عقب تر بود. با وجود عرضه گوشی های بسیار عالی آنها سهم کمتری از بازار موبایل داشتند و همین نکته مدیران تایوانی را به فکر فرو برده بود.

در فوریه 2013 اچ تی سی One معرفی شد. دستگاهی فوق العاده زیبا، با استفاده از بدنه ای فلزی و یکپارچه که بسیار چشم نواز بود و البته بهره گیری از سخت افزار عالی و یک رابط کاربری خوش دست و شیک که هر کاربری را به خرید تشویق می کرد. HTC One یکی از بهترین محصولات عرضه شده در دنیای تلفن های هوشمند بود اما نتوانست انتظارات مدیران را برآورده کند. اچ تی سی ناخواسته وارد بحران مالی شده بود و حتی گوشی فوق العاده ای مانند One نیز قادر به برگرداندن شرایط نشد. از دید بسیاری از منتقدان مشکل اچ تی سی نه در طراحی و ساخت گوشی ها، بلکه در بازاریابی آنها بود. سرمایه گذاری سنگین شرکت هایی مانند سامسونگ و اپل بر روی بخش تبلیغات و موفقیت گوشی های عرضه شده توسط آنها به خوبی نشان می داد بازاریابی هدفمند تا چه حد می تواند بر روی فروش یک محصول تاثیرگذار باشد.

اما گام های اشتباه اچ تی سی همچنان ادامه داشتند. رویکرد استفاده از دوربین هایی که به Ultra Pixel معروف شدند یکی از همین اشتباهات بود. اچ تی سی هم به راحتی می توانست از یک دوربین 8 یا 12 مگاپیکسلی هم طراز با دوربی های سامسونگ در گوشی های خود استفاده کند اما تصمیم به استفاده از دوربین های 4 التراپیکسلی گرفت و همین نکته تاثیری به شدت منفی در تبلیغات آنها داشت. کاربران به داشتن گوشی هایی با اعداد بزرگتر علاقمند بودند و با همین دیدگاه، 4 بسیار کوچکتر از 8 یا 12 به حساب می آمد. این اشتباهات بحران مالی را گسترده تر کردند و پنجره فرصت های اچ تی سی برای تغییر در سیستم تبلیغ و بازاریابی نیز به تدریج بسته می شد. One M8، One M9 و اچ تی سی 10 همگی دستگاه های فوق العاده ای بودند که به نظر نامرئی شده و به هیچ وجه در معرض دید خریداران قرار نمی گرفتند. سیل گوشی های چینی از شرکت هایی مانند هواوی و شیائومی هم این مشکلات را برای تایوانی ها دوچندان می کردند.

اچ تی سی شکست نخورد و تلاش کرد آخرین کارت های روی میز را هم رو کند. آنها خط تولید محصولات خود را به سری U تغییر دادند و U Ultra و U Play محصول این تفکر جدید بودند. باز هم شاهد عرضه محصولاتی بسیار خوش دست، با طراحی ظاهری زیبا و رابط کاربری سبک و عالی از سوی تایوانی ها بودیم که همچنان با مشکل تبلیغات ضعیف مواجه بودند. اما پاسخ مدیران اچ تی سی برای خروج از بحران چه بود؟ عرضه یک گوشی جدید به نام HTC U11 که در کنار استفاده از سخت افزار مشابه با همه پرچم داران دیگر بازار، خاص ترین ویژگی آن امکان فشار داده حاشیه های نمایشگر (در قسمت انتهایی) برای اجرای برخی از دستورها بود. باید این سوال را از مدیران رده بالای اچ تی سی پرسید که با چه معیاری به این نتیجه رسیده اند که امکان فشار دادن حاشیه های نمایشگر تا چه حد میتواند برای کاربران جذاب باشد؟ آیا واقعا هزینه تحقیق و توسعه دستگاهی با لبه های حساس به فشار آن هم با شدت بسیار بالا که عملا استفاده از این ویژگی را برای بسیاری از کاربران غیر ممکن یا بسیار سخت می کند نمی توانست برای اضافه کردن یک قابلیت جدید یا حتی تبلیغات بیشتر و گسترده تر برای دستگاهی مشابه U Ultra صرف میشد؟ وقتی اچ تی سی حتی قادر نیست محصولات استاندارد خود را به خوبی در معرض دید خریداران احتمالی قرار دهد اضافه کردن قابلیت جدید و عجیبی به یک گوشی جدید چطور می تواند به گوش کاربران برسد؟

سال 2017 فرصتی بسیار عالی برای بازگشت اچ تی سی به رقابت اصلی تلفن های هوشمند بود اما با یک اشتباه استراتژیک که پس از چندین اشتباه دیگر در سال های قبل رخ داد می توان با اطمینان گفت امسال هم سال کمپانی تایوانی نخواهد بود. شاید بهتر است از همین حالا متن های خداحافظی برای شرکتی که زمانی یکی از بهترین ها بود را آماده کنیم.