وقتی عبارت شبکه و شبکه‌سازی شنیده می‌شود یا نگاهمان به ابزارها و محصولات شبکه‌ای می‌افتد، اولین چیزی که به ذهن می‌رسد، شبکه‌سازی در ادارات و سازمان‌ها و در نهایت، مودم و روتر دسترسی به اینترنت در خانه است. اما همان‌طور که از یک کامپیوتر می‌توان هم در امور اداری و هم برای سرگرم شدن و بازی‌کردن استفاده کرد، از تجهیزات شبکه و استانداردهای آن نیز می‌توان برای سرگرمی و پایه‌ریزی پلتفرمی برای انتقال صدا و تصویر به خوبی بهره برد. برای انجام این کار یک استاندارد به نام dlna معرفی شده تا دستگاه‌های مختلف براساس آن بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و اطلاعات را به اشتراک بگذارند.
اتحاد شبکه‌ای
Dlna یا Digital Living Network Alliance سازمانی است که در سال 2003 توسط سونی پایه‌گذاری شد تا یک راهنما و دستورالعملی واحد برای به اشتراک‌گذاری محتوای دیجیتال از جمله موسیقی، عکس و ویدئو را بین دستگاه‌های مختلفی همچون کامپیوتر، تلویزیون، پرینتر، دوربین، گوشی‌های هوشمند و… فراهم کند. البته سونی ابتدا از نام Digital Home Working Group برای این استاندارد استفاده کرده‌بود که پس از یک سال به نام فعلی آن تغییر یافت.
بیش از دويست شرکت مهم سازنده محصولات دیجیتال و تجهیزات شبکه در این سازمان عضو هستند. با این حال، شرکت Apple از حضور در این سازمان سر باز زده و از پروتکل خاص خود که Digital Audio Access Protocol نام دارد، استفاده می‌کند. این استاندارد در ویژگی AirPlay و AirPrint دستگاه‌های اپل مورد استفاده قرار گرفته و به dlna همخوانی ندارد.
در dlna سعی شده، از فناوری‌ها و امکانات موجود برای مدیریت و دسترسی به محتوا استفاده شود. تا ابتدای سال 2011 بیش از نه هزار وسیله توانستند نشان dlna Certified را دریافت کنند و پیش‌بینی می‌شود در حال حاضر، بیش از چهارصد میلیون دستگاه در دست کاربران وجود دارد که دارای این نشان هستند. در استاندارد dlna سه گروه کلی تعریف شده و دوازده دستگاه مختلف در میان این سه گروه قرار می‌گیرند. وسایل گوناگون نیز در این گروه‌ها قرار گرفته و برای داشتن نشان dlna باید تعریف‌ها و قابلیت‌های مخصوص گروهی را که در آن قرار گرفته‌اند، داشته‌باشند. نخست با این دستگاه‌ها آشنا شده و با چند مثال ساده سعی داريم، جایگاه هر دستگاهی را که به‌طور روزمره از آن استفاده می‌کنیم، مشخص کنيم.
سلام
مرسی،از این مطلب، جامع و کاربردی بود.